Epilog.

(Jeśli chcecie dobrze wszystko zrozumieć radzę zapoznać się z rozdziałem pierwszym
i  ewentualnie siedemnastym.)
-Hope kochanie, czas wstawać.
-Jeszcze chwilka, Zaynee- mruknęła szatynka tłumiąc dłonią ziewnięcie. Przykryła kołdrą swoje zmarznięte ramiona i poprawiła poduszkę, która częściowo wystawała poza łóżko.
-Jaki Zaynee? Jestem James- odpowiedział zdziwiony chłopak. Na dźwięk tego tak dobrze znanego głosu Liliane podniosła się do pozycji siedzącej i zwróciła głowę w prawą stronę.
-Ale j-jak to. Przecież ty n-nie żyjesz- wyjąkała, powoli cofając się do tyłu.
-Halo Hope, chyba jeszcze się nie obudziłaś haha. Jestem tutaj, cały i zdrowy- oznajmił brunet przyciągając dziewczynę do mocnego uścisku. Do szatynki dopiero po chwili dotarło co się dzieje. Objęła rękami ciepłe ciało chłopaka i zaczęła dotykać dłońmi jego wyrzeźbione plecy jakby sprawdzając czy to naprawdę on.
-Nic z tego nie rozumiem-zaszlochała- ty umarłeś kilka miesięcy temu przez wypadek na motorze. Potem poznałam jakiegoś chłopaka, ale ale...
-Ale co, kochanie?- Spytał James delikatnie głaskając dziewczynę po głowie.
-Nie pamiętam jak on wygląda. Wiem tylko, że miał na imię Zayn. Na początku strasznie mnie denerwował, ale to chyba dlatego, że przypominał mi ciebie. Zamieszkał w naszym domu razem ze swoimi przyjaciółmi, jeden z nich był z Ashley, ale ona-urwała-GDZIE JEST ASH, JAMES?- Krzyknęła Lily wyrywając się z uścisku mężczyzny.
-Ej, spokojnie! Ash jest u siebie w pokoju, pewnie jeszcze śpi.
-Jesteś pewien?
-Tak, przecież rozmawialiśmy z nią wczoraj wieczorem. Nie pamiętasz?
-Nie, j-ja...ona umarła. Miała bulimie, a ja jej nie pomogłam. O matko- zapłakała szatynka wtulając się w tors chłopaka.
-To był tylko głupi sen. Spróbuj o nim zapomnieć- szepnął James do ucha dziewczyny.
-Nawet nie wyobrażasz sobie jak bardzo za tobą tęskniłam.
-To już nieważne. Jestem tutaj i nie mam zamiaru cię opuszczać- odrzekł zostawiając na jej czole delikatny pocałunek.

***** 

-Możesz przyjechać po mnie taksówką?-Spytała Lily stając w drzwiach.

-Dlaczego?

-Jest pieprzony marzec do cholery. Dobrze wiesz jakie warunki panują na drogach. Nie chcę, żeby coś ci się stało. 

-Nic mi nie będzie. 

-Skąd wiesz? 

-Złego diabli nie biorą- zaśmiał się chłopak, a następnie po raz ostatni pocałował Liliane i wsiadł na swój motor.

-Bądź ostrożny! 

-Zawsze i wszędzie. Kocham cię, Hope. 

-Ja ciebie też, James. 

*****

-Skąd tu się wzięło tyle ludzi- mruknęła Ashley przepychając się przez tłum. 

-Może rozdają coś za darmo.

-Raczej niemożliwe. Prędzej zapomniałyśmy o jakimś święcie.

-Też fakt haha. Czekaj, tam chyba coś się dzieje- powiedziała Liliane wskazując głową na miejsce, które było nazywane sercem galerii.-Idziemy zobaczyć? 

-No możemy, ale nie zatrzymujemy się na długo.

-Okej. 

Siostry dzieliło kilka metrów, od sceny, którą rozłożono niedaleko ich ulubionego butiku, gdy nagle kilka chłopaków wskoczyło na scenę. Dziewczyny, które stały niedaleko ich zaczęły piszczeć, a najwyższy z chłopców zabrał głos:

-Witamy wszystkich w ten cudowny deszczowy dzień! Jesteśmy One Direction i dzisiaj postaramy się umilić wam zakupy. 

-One co?-Spytała Ash.-Chyba gdzieś już o nich słyszałam, a ty?
-Co? Mówiłaś coś?-Odrzekła Lily odrywając wzrok od bruneta ubranego w biały podkoszulek, czarne rurki i skórzaną kurtkę tego samego koloru.
-Znowu mnie nie słuchałaś.
-Nie, nie o to chodzi. Zapatrzyłam się.
-To znaczy?
-Wydaję mi się, że skądś znam chłopaka, który stoi obok tego blondyna.
-Może z telewizji?
-Może.
-Dobra, chodźmy już, bo za niedługo musimy wracać do domu. Idziesz wieczorem na imprezę do Davida, pamiętasz?
-Tak, tak. Pamiętam- odpowiedziała po czym ruszyła za siostrą odrywając wzrok od bruneta dopiero wtedy, gdy on zauważył, że na niego patrzyła.

***** 

-Do Londynu zbliża się potężna burza, dlatego też radzimy pozostać dzisiejszego wieczoru w domach. 

Liliane wyłączyła radio po czym chwyciła za telefon leżący na blacie i poprzez przesunięcie kciukiem odblokowała go. 

19:24

Do: James x 

Przed chwilą zapowiadali w radiu burzę. Błagam cię, uważaj na siebie.

19:26

Od: James x

Mam nadzieje ze jestes juz gotowa bo własnie wyjezdzam. Uzbroj sie w cierpliwosc kocham cie xoxo 

***** 

Lily siedziała w salonie nasłuchując dźwięków dochodzących z zewnątrz, gdy nagle weszła do niego Ashley.

-Jeszcze go nie ma?

-Jak widać-odburknęła sprawdzając godzinę na zegarku. 20:15 

-Nie denerwuj się, może po prostu czegoś zapomniał i musiał się wrócić. 

-On nigdy się nie spóźnia, Ash. 

-Kiedyś musi być ten pierwszy raz haha - zaśmiała się próbując rozładować napięcie.- Włączmy telewizje, może leci coś ciekawego.

~~~~

jakiś czas później

-Lily, ktoś chyba pukał!- Krzyknęła Ashley wychylając z kuchni. 

Dziewczyna szybko pobiegła do przedpokoju i otwarła drzwi z nadzieję, że zobaczy przed nimi Jamesa. Całego i zdrowego. 

Niestety myliła się.

Stało tam kilka chłopaków, w tym Dave, ich przyjaciel. Na początku żaden z nich nic nie mówił, więc spojrzała na nich pytających wzrokiem. W końcu David zabrał głos, jednak Liliane nic z tego nie rozumiała. 

Za szybka jazda, motor, hamulce, wypadek, szpital.

Osunęła się na ziemię i zaczęła krzyczeć. Dave kleknął przy niej i mocno ją do siebie przytulił. Starał się ją jakoś uspokoić jednak nie mógł sobie poradzić. Przestraszona Ashley wybiegła z kuchni wycierając mokre ręce w ścierkę. Chłopcy szybko wytłumaczyli jej zaistniałą sytuację. Dziewczyna złapała klucze do samochodu i powiedziała:

-Musimy jechać do szpitala. Podnieś ją David. 

Chłopak wziął przyjaciółkę na ręce i zaniósł ją do samochodu po czym posadził ją na fotel obok kierowcy, a sam zajął miejsce za kółkiem. Ashley wskoczyła na tylne siedzenie, a reszta chłopców na swoje motory.

Ruszyli.

***** 

Razem z przyjaciółmi siedziała na szpitalnym korytarzu, ściskając dłonie tak, że kostki jej pobielały. Czuła strach, odbijał się on w okolicach serca, między żebrami. Kiedy wyszedł lekarz nie była w stanie opanować oddechu. Nie powiedział nic. Zdołał tylko pokręcić przecząco głową. Zrozumiała. Krzyk rozdzierał jej gardło, ból rani płuca. Idąc do jego sali potykała się o własne nogi, na prostej drodze nie była w stanie utrzymać równowagi. Leżał przykryty białą kołdrą, która tak cholernie kontrastowała z jego twarzą. Przytulała go,dotykała ust, nosa, dłoni. Zabijał ją chłód powoli opanowujący jego ciało. Położyła się obok, kładąc głowę na jego klatce piersiowej. Nie spała. Wciąż miała nadzieję, że pod jej uchem rozbrzmi echo bijącego serca.

*****

kilka miesięcy później, wakacje.

-Już jestem!- Krzyknęła kobieta wchodząc do salonu

-Mama!- Odrzekła Ash przytulając się do matki – Jak było?

-Wspaniale. Zaraz wam wszystko opowiem. Chodźmy do kuchni, muszę się czegoś napić.

Kobiety weszły do pomieszczenia. Ashley podeszła do szafki. Wyciągnęła z niej szklankę, nalała do niej soku i podała ją matce.

-Dziękuję. Jak tam po zakończeniu roku szkolnego? Macie jakieś plany na wakacje? Chcecie gdzieś wyjechać?

-Dobrze. Jeszcze nic nie wymyśliłyśmy. Opowiadaj jak było.

-No to tak. Byłam kucharką zespołu One Direction. W jego skład wchodzi 5 wspaniałych chłopców. Kojarzycie ich?

Lily pomyślała o brunecie w skórzanej kurtce, którego razem z siostrą spotkały w galerii, a Ash odpowiedziała:

-Kiedyś chyba widziałyśmy ich jak byłyśmy na zakupach. Masz może ich zdjęcie?

- Poczekajcie chwilę – odrzekła kobieta wychodząc z pomieszczenia, po chwili wróciła niosąc w ręku jakąś gazetę. Usiadła przy stole i zaczęła przewracać kartki.

-Spójrzcie, to oni. Są przesympatyczni no i na dodatek w waszym wieku. Chciałabym żebyście ich poznały.

-Nie mam zamiaru poznawać jakichś gwiazdorów – burknęła Lily wychodząc z kuchni.

Ashley zauważyła, że matce zrobiło się przykro, więc lekko ją przytuliła i powiedziała:

-Nie przejmuj się nią. Z chęcią ich poznamy.

-Co tutaj się wydarzyło?

-Umm, nic. Nieważne. Dobrze, że już wróciłaś – odrzekła Ash szeroko się uśmiechając.

-Może zaproszę ich jutro na obiad? Co ty na to?

-Mi pasuję. Pomogę ci w przygotowaniach. Tylko najpierw trzeba skoczyć na zakupy. Lodówka świeci pustkami.

-Tym zajmiemy się później. Chodź i pomóż mi rozpakować walizki. Mam dla was kilka pamiątek.

 następny dzień

Lily obudziła się dosyć wcześnie, jak zazwyczaj. Nikt jednak o tym nie wiedział. Zawsze zostawała w swoim pokoju aż do południa. Wychodziła wtedy na korytarz i kierowała się wprost na balkon. Oglądała wschód słońca, zastanawiała się nad wszystkim, tęskniła do tego, co straciła. Sięgała po swoją ulubioną książkę i czytała ją oddychając świeżym powietrzem. Później zapalała papierosa i dopiero wtedy zaczynała normalny dzień.
Jednak nie tym razem... Zamknęła drzwi na klucz i leżała w łóżku wpatrując się w sufit. Nie miała najmniejszej ochoty poznawać tych całych gwiazdorów. To nie był typ ludzi, z którymi ona się zadawała. Wolała ludzi spokojnych, zrównoważonych, dla których liczyło się coś więcej niż pieniądze. Wiedziała, że z tej znajomości będą same kłopoty. Bo w sumie co dobrego może wyniknąć z poznania piątki wylansowanych przez media chłopaków. Jedyne o co się modliła to to, żeby przypadkiem nie polubić jednego z nich. Z rozmyślania wyrwało ją pukanie do drzwi.
-Lily, jeżeli natychmiast nie zejdziesz na dół nie skończy się to dla ciebie dobrze!
To była Ashley, jej młodsza siostra. W przeciwieństwie do niej była zawsze roześmiana i szczęśliwa. Chciała by wszyscy byli z niej zadowoleni. Była dobrą uczennicą, miłą pogodną i bardzo pomocną dziewczyną. Pomimo tego, ze były siostrami i miały całkiem inne charaktery dogadywały się dosyć dobrze.
-Nie zejdę!- wymamrotała Lily kładąc sobie poduszkę na twarz- Odejdź, i tak ci nie otworzę.
-Masz pięć minut!- usłyszała zdenerwowany głos Ash, a później odgłos zbiegania po schodach.
"Znowu będzie się wdzięczyć do wszystkich i wciskać im swoje ulubione ciasteczka"- pomyślała zirytowana Lily. "Dobra, w sumie pasowałoby się chociaż przywitać" stwierdziła. Podeszła do lustra i spięła luźnego koka.
-Nie będę się stroiła dla jakichś gwiazdeczek, co to to nie.- sięgnęła po długą szarą bluzę i narzuciła ją na siebie. Wyciągnęła z kieszeni klucz i otworzyła drzwi. Już na korytarzu usłyszała śmiechy i głośne rozmowy. "Boże, dlaczego mi to robisz"- wzięła głęboki oddech i ruszyła w stronę schodów.
Kiedy zeszła na dół zobaczyła czwórkę chłopaków siedzących wokół stoliczka i Ashley. Stanęła w drzwiach, żeby nikt jej nie zauważył. Nagle usłyszała głos za sobą.
-Ciasteczko?- spytał wysoki brunet. Obróciła się i zobaczyła, że trzyma w rękach tacę z ciastkami, lecz to nie na nie zwróciła uwagę. Od razu poznała go po tych gęstych włosach postawionych na żelu. Do jej nozdrzy ponownie doszedł ten zapach. Sceny snu (a może rzeczywistości?) przemknęły jej przed oczami. 

Zayn.

********** 

To już jest koniec, nie ma już nic. Jesteśmy wolni, możemy iść tararararaaaa

A tak na serio to dziękuję bardzo wszystkim, którzy kiedykolwiek weszli na tego bloga, zostawili choćby jeden komentarz, napisali do mnie czy czekali na nowy rozdział. Nawet nie wiecie jak dużo to dla mnie znaczy. Wiem, że mój styl jest beznadziejny i pewnie będziecie zawiedzeni tym epilogiem, no ale cóż. Nie można mieć wszystkiego haha jeśli ktoś czegoś nie zrozumiał to śmiało może do mnie napisać (gadu, komentarz(najprędzej odpowiem) ewentualnie twitter(mogę podać nick jeśli ktoś chce)) w sumie to sama się już w tym wszystkim pogubiłam, ale tak to już jest, gdy rozdziały pisze się co miesiąc. To opowiadanie było pisane przez prawie półtora roku, nie wszystko poszło tak jakbyśmy chciały, żeby było, ale cieszę się, że udało mi się zakończyć jakąś pracę pisemną, którą rozpoczęłam. Tak szczerze to zachciało mi się ryczeć, gdy pisałam o śmierci Jamesa i myślałam, że za chwilę skończę epilog, a tym samym całe to opowiadanie, no ale jakoś powstrzymałam łzy. W końcu w życiu trzeba być twardym, nie miętkim co nie.

Mam do was, moich wspaniałych czytelników, ogromną prośbę. Czy każdy, kto kiedykolwiek czytał to opowiadanie, lub wciąż czyta, mógłby pozostawić komentarz? Chcę wiedzieć co sądzicie o tej historii i czy bardzo się męczyliście czytając ją. Co było w tych rozdziałach do dupy, a co było okej. Po prostu wasza opinia na temat całego opowiadania. To moja ostatnia prośba do was i byłoby bardzo miło gdybyście ją spełnili. 

Po raz kolejny bardzo bardzo bardzo bardzoooo wam dziękuję za ten wspaniale spędzony czas. Każdy pozytywny komentarz czytałam z uśmiechem na ustach. Szczególne podziękowania kieruję do @turnmyswagbro która dopingowała mnie przy pisaniu nowych rozdziałów i chciała mi skopać tyłek, gdy uśmierciłam Ashley. MÓWIŁAM CI, ŻE EPILOG  JEST JESZCZE BARDZIEJ ZASKAKUJĄCY BEJBE <3 Dziękuję też N. która na początku pisała ze mną to opowiadanie, a potem podsuwała mi wiele pomysłów. A tak w ogóle to zaskoczył was taki obrót sprawy? Mam nadzieję, że tak, bo o to mi chodziło. Nie wiem czy character asks jest jeszcze potrzebny, ale jeśli ktoś chciałby zadać pytanie którejś z postaci to ona na pewno na nie odpowie. 

Zastanawiam się nad pisaniem nowego opowiadania, ale nie wiem czy znalazłabym na nie czas, pomysły i chętnych na czytanie. Może uda mi się skończyć tą starą historię na KLIK. To chyba tyle, gdybyście czegoś potrzebowały to śmiało możecie do mnie pisać. 

KOCHAM WAS I JESZCZE RAZ DZIĘKUJĘ ZA WSZYSTKO, DO NAPISANIA XXX

jeśli już wchodzicie to zostawcie komentarz przy ostatnim rozdziale, bo nie wiem czy jest jakikolwiek sens w pisaniu epilogu.

Osiemnasty."Dokąd idą ci, którzy już nigdy nie wracają?"

-Przecież mówiłam już, że nie potrzebny mi żaden lekarz!- Krzyknęła Ashley patrząc z wyrzutem na Harry'ego.
-Nie zaczynaj znowu, Ash. Dobrze wiesz jak źle czułaś się na wyjeździe, a z tego co widzę to po powrocie twój stan się nie poprawił.
-Czuję się dobrze, nic mi nie jest do cholery!
-Przestać krzyczeć, okey?! Harry ma rację, po prostu pojedź do tego szpitala nawet po to, żeby upewnić się, że wszystko jest w porządku! Nie ubędzie cię, a nam ulży - wtrąciła Lily.
-Ashley, błagam cię - dodał szatyn spoglądając na dziewczynę.- Lekarz zobaczy tylko twoje nowe wyniki badań, ubierz się i chodź.
-Ugh, nie znoszę was- mruknęła Ash idąc w stronę drzwi wejściowych. Harry posłał Liliane uspokajający uśmiech po czym zabrał z półki kluczyki do samochodu i ruszył za niebieskooką.

***** 

-Wciąż uważam, że niepotrzebnie tracimy czas na tą kontrolę- powiedziała Ashley zatrzymując się przed gabinetem. 

-Skoro już jesteśmy to wejdźmy do środka i dowiedzmy się jak wyszły wyniki, żeby potem móc w spokoju wrócić do domu. 

-A jeśli coś będzie nie tak?-Spytała szatynka spuszczając głowę.

-Nawet tak nie myśl- odpowiedział chwytając dwoma palcami jej podbródek. Delikatnie podniósł go do góry tym samym zmuszając ją do spojrzenia w jego zielone oczy, a następnie dodał.
- Wszystko będzie dobrze, a my szczęśliwie wrócimy do domy przy okazji wstępując do najlepszej lodziarni w okolicy. 

-Na małe czy średnie lody?

-Największe jakie będą- odrzekł delikatnie muskając jej usta.- Teraz chodź.

Szatynka zapukała dwa razy w drewniane drzwi po czym nacisnęła na klamkę i lekko je uchyliła.

-Można?- spytała lekarza siedzącego za biurkiem.

-Oczywiście, zapraszam- odpowiedział nakładając okulary na nos. Para weszła do środka i zajęła miejsca na fotelach przed mężczyzną, który aktualnie szukał czegoś w komputerze.

-Panna? 

-Ashley Hemsworth.

-Ach tak, przed chwilą przyszły pani wyniki.

-Jak wyszły?- spytała czując dłoń Harry'ego ściskającą jej własną. 

-Hmm, czy ostatnimi czasy często pani wymiotowała?

-Um tak, ale byłam wtedy na wakacjach i myślałam, że jest to spowodowane zmianą klimatu.

-A wcześniej?

-Też.

-Dlaczego nic mi o tym nie powiedziałaś?- Spytał Harry szeroko otwierając oczy.

-Przecież to nic takiego, każdemu zdarza się czasem zwymiotować. 

-W tym przypadku jest to bardzo poważna dolegliwość. Niestety nie mam dla państwa dobrych wiadomości.

-To znaczy?

-Podejrzewam u pani bulimię, przykro mi.

-Ale jak to?- Zapytał Harry.- Przecież ostatnio nie czuła się źle. Wymiotowała, ale to jeszcze nie znaczy, że ma bulimię!

-Harry uspokój się, proszę cię- szepnęła Ashley delikatnie masując kciukiem jego zaciśniętą pięść. 

-Jak mam się uspokoić, skoro ten facet wygaduje takie bzdury! 

-Wyjdź na zewnątrz i poczekaj na mnie.

-Nie zostawię cię tutaj.

-Harry...

-Ashley chodźmy stąd. Załatwię ci wizytę u innego lekarza i wtedy dowiemy się, że wszystko z tobą okej. To musiało być jakieś zatrucie, a nie bulimia. Przecież...

-Zaczekaj przed gabinetem, zaraz tam przyjdę- wyszeptała szatynka spoglądając na chłopaka błagającym spojrzeniem. Zrezygnowany Harry podniósł się z krzesła, ucałował dziewczynę w czoło i wyszedł trzaskając drzwiami.

-Strasznie pana przepraszam. Nie sądziłam, że tak na to zareaguje.

-Rozumiem, że już wcześniej podejrzewała pani u siebie tą chorobę?

-Ugh, wyczytałam na internecie, że moje objawy jednoznacznie wskazują na bulimię, więc uznałam, że po prostu muszę ją mieć.

-Dlaczego nie przyszła pani wcześniej?

-Nie chciałam mieszać w życiu mojej rodzinie i przyjaciołom, choć teraz widzę, że jest to nieuniknione. Poza tym wiem, że mam małe szanse na wyzdrowienie i już się z tym pogodziłam. 

-Zdaję sobie pani sprawę z tego, że jest mnóstwo klinik, które zajmują się osobami z takim schorzeniem? Ma pani młody organizm, który szybciej się regeneruje. Jest duża szansa, że pani wyzdrowieje.

-Nie chcę spędzić ostatnich miesięcy czy tygodni swojego życia podpięta do mnóstwa aparatur i kroplówek, które, bądźmy szczerzy, i tak mi nie pomogą. Ja... wolę nacieszyć się bliskimi i będę wdzięczna jeśli zaakceptuje pan moją decyzję. 

-No cóż, jest pani dorosła, więc nie mam prawa siłą panią zatrzymywać. Życzę powodzenia - odpowiedział wstając i wyciągając w jej stronę dłoń. Ash lekko ją uścisnęła po czym wyszła z gabinetu cicho dziękując. 

~

Ashley, widząc, że Hazzy nie ma w pobliżu, skierowała się w stronę parkingu. Na miejscu zobaczyła, że opiera się on o samochód i ze spuszczoną głową robi coś na telefonie. Podeszła do niego i przytuliła się do jego ciepłego ciała. Opuszkami palców lekko głaskała dół jego pleców, próbując jakoś go uspokoić.

-Nie zostawiaj mnie Ash, bez ciebie nie dam sobie rady- wyszeptał wprost do jej ucha, Harry. Poczuła, że na jej twarz spadają gorące łzy chłopaka, więc jeszcze mocniej go przytuliła próbując się nie rozpłakać.

-Na razie nigdzie się nie wybieram kochanie.

***kilkanaście dni później***

-Spakowaliście wszystkie potrzebne rzeczy?- spytała Lily stając przy przednich drzwiach samochodu, w którym siedzieli Ashley i Harry.

-Przecież już tysiąc razy mówiliśmy ci, że tak!- Zaśmiała się Ash.- Nie jedziemy tam na miesiąc, poza tym zdziwiłabym się gdyby w sławnym Holmes Chapel nie byłoby chociaż jednego sklepu, w razie czego kupimy brakujące rzeczy na miejscu. 

-Och, no dobrze. Uważaj na nią Harry.

-Będę- odpowiedział chłopak szeroko się uśmiechając.

-A ty się pilnuj i nie rób głupstw.

-Okej, okej. Możemy już jechać?

-Nie bądź taka niecierpliwa! Napiszcie mi smsa jak już dojedziecie na miejsce. Miłej drogi.

-Nie zapomnij pozdrowić chłopaków- krzyknęła Ashley machając siostrze na pożegnanie, gdy auto ruszyło z podjazdu.
~
-Cieszę się, że zdecydowałaś się poznać moją mamę. To dla niej dużo znaczy- powiedział Harry przyciszając radio.
-Nie mogłabym postąpić inaczej. Dużo mi o niej opowiadałeś, z czego wywnioskowałam, że bardzo fajna z niej kobieta. To raczej ja powinnam być szczęśliwa, że chcesz mnie jej przedstawić.
-Prędzej czy później i tak bym to zrobił, różnica leżała w czasie- odrzekł szatyn lekko się uśmiechając. Obrzucił smutnym spojrzeniem Ashley, która podziwiała krajobrazy rozciągające się za oknem i w myślach zapytał samego siebie, czy można już tęsknić za osobą, która w najbliższym czasie ma odejść. Następnie trochę przyspieszył z zamiarem jak najszybszego dotarcia na miejsce.

***** 

W tym samym momencie, tyle że kilkadziesiąt kilometrów wcześniej, Liliane stała w kuchni i przygotowywała kolację dla chłopców, którzy w najbliższym czasie mieli wrócić z zakupów. Zazwyczaj ona je robiła, jednak tym razem przyjaciele zgłosili się na ochotników. Wyciągnęła z szafki średniej wielkości cebulę i po obraniu jej, zaczęła ją kroić na wcześniej przygotowanej drewnianej desce. Słone łzy zaczęły spływać po jej policzkach, więc szybko podbiegła do okna i otwarła je z nadzieją, że to choć trochę pomoże w wywietrzeniu pomieszczenia. Wróciła do wcześniej wykonywanej czynności i pomyślała o Ashley, która właśnie była w drodze do Holmes Chapel. Cholernie się o nią martwiła i miała wyrzuty sumienia, ponieważ uważała, że mogła wcześniej zauważyć chorobę niebieskookiej. Jak by tego było mało kilkanaście minut wcześniej dzwoniła ich mama, której musiała skłamać, że wszystko jest u nich w jak najlepszym porządku. Świat jej się walił, a ona nie wiedziała co ma robić. Potrzebowała rady, ale nie była w stanie rozmawiać z nikim o swoich problemach.
-Kurwa mać- mruknęła, gdy przez nieuwagę przecięła sobie palca. Krew zaczęła spływać po jej dłoni, a ona ze złości rzuciła nożem, który uderzył w kubek Ashley pozostawiony przez szatynkę po porannym śniadaniu. Naczynie spadło na płytki i rozpadło się na malutkie kawałki, a dziewczyna kucnęła przy nim i przez łzy zaczęła je zbierać. W końcu nie wytrzymała. Z jej ust wydobył się jęk rozpaczy, a ona oparła się o szafkę, podciągnęła kolana pod brodę i oparła ją na nich. Jej płonące zielone tęczówki skrzyły się za zasłoną łez. Zacisnęła zęby, starając się powstrzymać wstrząsające nią łkanie, ale to tylko pogarszało sytuację. Nagle drzwi wejściowe otworzyły się i usłyszała:
-Lily, wróciłem!
Zayn, przemknęło jej przez myśl.
-Chłopcy pojechali jeszcze po pieczywo, bo w supermarkecie nie było. Gdzie jesteś?

Chciała go zawołać jednak z jej gardła wydobył się jedynie cichy jęk.
-Lilianeee!- Zawołał brunet przeciągając końcówkę imienia.- Nie baw się ze mną w chowanego, dobrze wiesz, że za tym nie przepadam.
Jestem w kuchni, Zayn. Znajdź mnie, błagam. 
-Jeśli zaraz się nie... MATKO, LIL!- Krzyknął wchodząc do pomieszczenia. Rzucił zakupy na podłogę i podbiegł do dziewczyny, upadając naprzeciw niej.- Coś ty zrobiła do cholery?!
-T-to nie j-ja. To ten p-pieprzony kubek, ja n-naprawdę nie chciałam- wyjąkała przez łzy spadające na jej usta. Chłopak delikatnie wziął do ręki dłoń szatynki i przyjrzał się jej krzywiąc się przy tym niemiłosiernie.
-Gdzie jest apteczka?- spytał podnosząc się z ziemi.
-W szafce obok n-naczyń.
Zayn ruszył w tamtą stronę z zamiarem przeszukania półek. W końcu znalazł poszukiwaną przez siebie rzecz i rzucił ją na stół, a następnie wrócił do Lily.
-Musisz wstać kochanie. Chodź, pomogę ci- powiedział łapiąc ją za biodra. Delikatnie podniósł szatynkę po czym posadził ją na stole, który znajdował się zaraz za nim. Wyciągnął z apteczki wodę utlenioną, otworzył ją i obficie polał nią ranę dziewczyny na co ona zareagowała głośnym syknięciem. Wytarł pozostałości jałowym opatrunkiem i nakleił plaster.
-Lepiej?- Spytał zakładając opadający włos szatynki za ucho.
-Yhmy- kiwnęła potwierdzająco Lily pociągając nosem.
Zayn przycisnął usta do warg dziewczyny i skradł krótki pocałunek, a następnie przykładał je do każdej łzy spływającej po policzkach Liliane na co ona zareagowała cichym chichotem. Ułożyła głowę w zagłębieniu jego szyi, a dłonie złączyła na dole jego pleców.
-Co jest?
-Nie daję rady, Zayn. To wszystko mnie przerasta. Najpierw anoreksja, a teraz ta pieprzona bulimia. Przecież to jest dla niej wyrok! Ashley nie chce mnie słuchać, nawet nie myśli o leczeniu. Pogodziła się z tym, ale ja wciąż nie mogę i pewnie nie będę w stanie. Na dodatek dzwoniła mama, której musiałam skłamać i to jeszcze w tak poważnej sprawie. Po prostu mam tego wszystkiego dość, nie wiem co powinnam zrobić- odpowiedział Lily.
-Jedyne co może pomóc to rozmowa z nią. Może uda nam się ją przekonać, że powinna wybrać się na leczenie. Znaleźlibyśmy klinikę, która nie jest zbyt daleko od domu i postaralibyśmy się o pozwolenie na codzienne wizyty.
-Nie wiem czy to coś da. Ona już pogodziła się z tym, że... no wiesz. Nie jestem w stanie wypowiedzieć tego słowa.
-Przecież nie można się tak łatwo poddawać do cholery. Ma dla kogo żyć. Tyle przeszła, żeby być z Harrym, a teraz tak łatwo z tego rezygnuje. Nie rozumiem tego.
-Ja też nie. Pogadamy się z nią jak już wrócą z Holmes Chapel - odpowiedziała odsuwając się od chłopaka.
-Na długo pojechali?
-Ponoć na kilka dni.
-Okej. Co robimy na kolację?- Spytał pomagając szatynce zeskoczyć ze stołu.
-Właśnie byłam w trakcie krojenia cebuli, więc jeśli możesz to skończ tą robotę za mnie, bo ja mam już dość beczenia.
-Jak sobie życzysz- odpowiedział nisko się przy tym kłaniając, a następnie jęknął z bólu, gdy niespodziewanie dostał mokrą ścierką w głowę.

*****

-Mamo, już jesteśmy!- Zawołał Harry odkładając walizkę na podłogę. Zamknął za Ashley drzwi i zaświecił światło. Nagle w korytarzu pojawiła się brunetka, która w momencie znalazła się przy parze zakochanych. Wytarła mokre ręce w ścierkę, którą ze sobą przyniosła, a następnie zawiesiła ją na ramię i mocno przytuliła się do szatyna.-Nareszcie jesteście! Już myślałam, że będę musiała odgrzewać obiad. Złapała was burza?
-Nie, udało nam się jej uniknąć- odpowiedział Harry próbując delikatnie wyswobodzić się z uścisku matki.
-Ależ ty urosłeś, czym oni cię tam karmią, hmm?- Spytała spoglądając na syna.
-Mamo, daj spokój- odrzekł zawstydzony chłopak.- To jest Ashley, moja dziewczyna.
-Ashley? Ta Ashley, o której tyle mi opowiadałeś?
-Tak, właśnie ta. Możesz przestać mnie kompromitować?-Zapytał cicho z nadzieją, że Ash tego nie usłyszy.
-Przecież wcale tego nie robię! Każdy nastolatek rozmawia z mamą o dziewczynach- powiedziała do syna, a następnie dodała- Bardzo miło mi cię poznać kochanie.
-Wzajemnie proszę pani- odpowiedziała szatynka delikatnie się przy tym rumieniąc. Chciała wyciągnąć do kobiety rękę jednak ta niespodziewanie przyciągnęła ją do uścisku.
-Jejku, jaka ty jesteś chudziutka! Już ja cię dokarmię. Zapraszam na obiad!

***** 

Liliane właśnie skończyła pakować śmieci do pojemników, które znajdowały się obok bramy, gdy nagle pojawiła się koło niej grupka dziewczyn z telefonami w dłoniach. Zamierzała je zignorować i wrócić do domu jednak jedna z nich zabrała głos:
-To tutaj mieszka One Direction?
Lil udała, że nie usłyszała pytania. Dziewczyna ponownie się odezwała:
-Ej ty, ze śmieciami. Mówię do ciebie.
-Słucham?-Spytała Lily próbując powstrzymać falę złości przepływającą przez jej ciało. Otrzepała dłonie i spojrzała na stojącą przed nią wytapetowaną blondynkę.
-Pytam, czy mieszka tutaj One Direction?
-A widzisz, żeby któryś z członków tego zespołu stał koło mnie? Albo chodził po ogrodzie? Bo ja nie, a wzrok mam jeszcze dobry.
-Jechałam wczoraj tędy z tatą i widziałam jak razem z Niallem wchodzisz do domu- odezwała się brunetka stojąca obok wcześniej przemawiającej dziewczyny.
-Ha ha ha chciałabym, żeby tak było. A teraz was żegnam, szukajcie zaczepki gdzieś indziej.
-Nie ruszymy się stąd dopóki ich nie przyprowadzisz!
-Macie 10 minut, inaczej dzwonię po policję i to jej będziecie się tłumaczyć ze swojej głupoty. Narazie- odpowiedziała zdenerwowana Liliane odwracając się od tłumu zwariowanych nastolatek. Szybko przeszła przez podwórko, wspięła się po schodach i po wejściu do budynku trzasnęła drzwiami. Poszła do salonu, gdzie siedzieli jej przyjaciele i ze złością zapytała:
-Do cholery jasnej, skąd one wiedzą, gdzie mieszkacie?
-Kto?-Spytał zdezorientowany Liam.
-Wasze fanki! Spotkałam je przy bramie, gdy wyrzucałam śmieci. Jest tam ich chyba z dziesięć, każda ma w rękach telefon i jakieś notesiki z długopisami.
-Co mówiły?-Zadał pytanie Louis wstając przy tym z sofy z zamiarem podejścia do okna.
-Nawet nie waż się patrzeć przez okno- zagroziła mu Lily siadając na wolnym miejscu, które znajdowało się obok Nialla.
-Okej, okej- odpowiedział chłopak unosząc ręce w geście obronnym. Z powrotem zajął swoje miejsce i wziął do ręki garść popcornu.-Powiesz nam w końcu co mówiły?
-Pytały się czy tutaj mieszkacie, więc powiedziałam, że nie, a na to jedna z nich, że wczoraj tędy jechała i widziała jak wchodzę z Niallem do domu. Zażartowałam, że chciałabym, żeby tak było i kazałam im spadać. Zaczęły krzyczeć, że mam was tutaj przyprowadzić, bo inaczej się stąd nie ruszą. Zagroziłam im policją i poszłam do domu.
-Nie miałeś na głowie czapki?!-Krzyknął Zayn spoglądając na blondyna.
-Ściągnąłem ją zaraz przed drzwiami, poza tym było już ciemno, więc niemożliwe jest, żeby mnie rozpoznała!
-W takim razie ktoś musiał nas wydać. Przyznać się, kto puścił parę z ust?
-Chyba nie sądzisz, że któreś z nas mogło to zrobić, Zayn. Wyobraź sobie, że też lubimy ciszę i spokój- odpowiedział Louis pociągając łyk piwa stojącego na podłodze obok jego nogi.
-Może ktoś rozpoznał nas w sklepie, a potem za nami jechał- zaproponował Liam.
-Możliwe, świrów na tym świecie nie brakuje. W każdym bądź razie zabraniam wam dzisiaj wychodzić z domu czy nawet podchodzić do okien. Chyba, że chcecie mieć jutro pod bramką tłum gapiów.

***pamiętnik Ashley***

Wróciliśmy do domu. Harry wychowywał się w naprawdę ładnym miejscu. Zabrał mnie na kilka imprez, gdzie poznałam jego starych znajomych, jednak nie spędzaliśmy na nich dużo czasu. Po godzinie ciągnął mnie do domu, jakby wiedział, że nie mam siły utrzymać się na nogach. Pokazał mi cukiernie, w której pracował przed x factorem, a nawet przedstawił mnie Barbarze, swojej pracodawczyni, którą uwielbia. Wspaniała z niej kobieta. Zwiedziliśmy kilka miejsc, które najdłużej zachowały się w jego pamięci. Park, w którym nauczył się jeździć na rowerze czy staw, po którym jeździł na łyżwach. Ach, zapomniałabym o Anne i Gemmie. Anna, najwspanialsza mama na świecie. Nie żebym miała coś do swojej, po prostu widzę jak bardzo kocha swoje dzieci i robi wszystko, żeby byłe szczęśliwe. Z daleka widać tą dumę, która bije od niej, gdy słucha jak Harry opowiada o koncertach czy spotkaniach z fanami. Cieszę się, że mogłam ją poznać. Gemma, zwariowana siostra, która trochę przypomina mi moją ha ha. Jest tak samo uparta jak Lily, ale zawsze kieruje się dobrem innych. Pokazała mi kompromitujące (wg mojego chłopaka oczywiście) zdjęcia Hazzy z dzieciństwa, był takim słodkim bobasem! Szkoda, że już nigdy się z nimi nie spotkam. 

***** 

Chłopcy zaproponowali nam pójście na imprezę, ale Harry odmówił, tłumacząc się swoim złym samopoczuciem. Dobrze wiem, że nic mu nie jest, a fakt, że skłamał, tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że martwi się o mnie i nie chce, żebym się przemęczała. Mówiłam już jak bardzo go kocham?

*****

Tak bardzo nie chcę ich ranić, a czuję, że już za niedługo TO się stanie. Powinnam się bać?

***** 

Kolejny dzień spędzony w salonie przed telewizorem. Pod kocem, przytulona do jego ciepłego ciała. To już niebo?

*****

Nienawidzę się za te napady głodu, które potem pokutuję przyklejona do muszli klozetowej. 

***** 

Mam coraz mniej sił. Widzę jak wszyscy się o mnie martwią i próbują wskrzesić we mnie chęć do życia i leczenia się. Nie wiedzą, że jest już za późno?

*****

Chyba żałuję, że nie zgodziłam się na leczenie. Mogłam choć trochę przedłużyć swoje żywota. Niby szpital jest kiepskim miejscem na śmierć, ale z drugiej strony, jakie miejsce jest dobre, by umierać? 

***** 

Harry. Śmierć. Harry. Śmierć. Harry. Śmierć. To jedyne o czym myślę w ciągu kilku ostatnich dni.

*****

To już czas? 

*****

Tak strasznie cię przepraszam, Harry. Chciałam być twoim małym planem na przyszłość. Drobną kobietą, którą wielbiłbyś nad życie. Oczkiem w głowie, któremu zawsze zapewniałbyś bezpieczeństwo. Czasem wściekłą osobą, którą potrząsnąłbyś mocno za ramiona i szepnął "wyluzuj i tak cię kocham". Chciałam żyć z tobą wiecznie i każdego dnia móc kochać cię bardziej.

***** 

Jeśli powiem, że nie chcę umierać, wyjdę na tchórza?

*****

Rozmawiałam dzisiaj z mamą. Powiedziałam jej, że bardzo ją kocham, a ona chyba poczuła, że coś jest nie tak, bo gdy się rozłączała, słyszałam jak zaczyna płakać. Mam nadzieję, że nie zobaczę swojego pogrzebu z góry. Nie chcę widzieć jak rodzina i przyjaciele za mną płaczą, nie jestem tego warta.

*****

Louis jest chyba jedyną osobą, która potrafi mnie rozśmieszyć w nawet tak beznadziejnej sytuacji, w jakiej się teraz znajduję. 

*****

Dobrze, że Liam panuje nad wszystkim i wszystkimi.

*****

Mam nadzieję, że Zayn pomoże Liliane przetrwać te najgorsze chwile. Widzę jak bardzo ją kocha, wystarczy popatrzeć w jego oczy. 

***** 

Chłopcy urządzili wczoraj konkurs na najmocniejszą głowę. Niall nawet się nie chwiał, gdy reszta już dawno odleciała. Będzie mi tego brakowało. 

*****

Harry kochanie, przestań płakać. Ciesz się, że jeszcze mnie masz.

*****

Chcę już odejść. 

*****

Nie daję rady.

*****

Przepraszam was.

*****

Boję się, Harry. Będziesz przy mnie, gdy nadejdzie ta chwila?

*****

Kocham cię, Harry.

~Ja też cię kocham, Ashley.

********** 

Nadszedł dzień(w sumie to jest wieczór), w którym śmiało mogę powiedzieć, że możecie mnie zabić. Na rozdział czekaliście ponad 2 miesiące + treść jest, że tak powiem, do dupy + zakończenie smutne (?) ale w sumie to właśnie takie planowałam. Nie wiem co mogłabym powiedzieć. Przed nami jeszcze EPILOG. Tak ludzie, EPILOG. Jeszcze mnie nie opuszczajcie, okej? Tęsknie za waszymi komentarzami i kontaktem z wami, odezwijcie się czasem do mnie. Na gadu za często mnie nie ma, ale zawsze zostaje twitter. Podam wam nazwę mojego konta, jeśli będziecie chcieli :) Bardzo chciałabym znać wasze opinie na temat tego rozdziału i ogólnie całego opowiadania. Gdyby ktoś jeszcze czegoś nie zrozumiał to proszę śmiało pytać. Nie wiem kiedy dodam EPILOG (nie wiem czemu używam tutaj caps locka, chyba lubię to słowo lol). Będzie on odrobinę inny (?) i pewnie trochę czasu zajmie mi pisanie go. Na pewno postaram się go dodać przed końcem wakacji hahaha BŁAGAM, ZOSTAWCIE JAKIŚ KOMENTARZ (jestem zdesperowana okej). 

KOCHAM WAS XX

PRZYPOMINAM O WCIĄŻ TRWAJĄCYM CHARACTER ASKS

.

Wpadłam tylko na chwilkę, żeby zapytać się czy ktoś tu wchodzi i oczekuje na nowy rozdział, bo jeśli tak, to potrzebuję porządnego kopa, żeby go wreszcie napisać.

UWAGA!

Jadę jutro na wakacje, więc w najbliższym czasie nie dodam rozdziału, bardzo was przepraszam & trzymajcie się xxx

Siedemnasty. "Forgive me my weakness."

-Przynieść wam coś do picia, zakochańce?- spytał Liam stanąwszy nad Ashley i Harrym, którzy leżeli na kocu przytulając się do siebie.
-Sok pomarańczowy.
-Harry?
-Może być to samo.
-Okej, już się robi - odpowiedział szatyn wyciągając ze spodni portfel. Ruszył w stronę sklepów spoglądając przy tym na resztę przyjaciół przebywających w wodzie.
~
-Dobrze mi tu z tobą. Tak spokojnie. Mogłabym teraz iść spać - mruknęła Ashley kładąc głowę w zagłębieniu szyi chłopaka.
-To można zrozumieć na trzy sposoby: jest ci tak ze mną dobrze, że mogłabyś zasnąć, tak bardzo nic nie robimy, że mogłabyś zasnąć albo chcesz ze mną iść do łóżka. W sumie to ja też mógłbym teraz iść spać. Na każdą z tych trzech opcji - odpowiedział Harry delikatnie muskając ustami jej czoło na co Ash cicho zachichotała.
-Jesteś niemożliwy.

***** 

-Niall, zobacz jaka ładna koszulka!- Krzyknęła Lily podbiegając do jednego ze straganów.
-Muszę ją zmierzyć - dodała odwracając się w stronę chłopaka. 

-Teraz?-jęknął.- Jestem głodny.

-Och nie marudź, to tylko chwilka - odparła ściągając podkoszulek z wieszaka. Wbiegła do przymierzali i zasunęła za sobą zasłonę. Zmęczony Niall usiadł na krześle, które stało niedaleko i czekał na przyjaciółkę, która już po chwili mu się pokazała.
-I jak?- spytała przeglądając się w lustrze.- Nie opina mnie?
-Co ma opinać?-odrzekł Niall, podchodząc do niej.- Chyba twoje kości.
-Bez przesady haha. Kupić ją?
-Yup, wyglądasz w niej świetnie.
-Mówisz tak, bo chcesz jak najszybciej wrócić do hotelu - zaśmiała się Liliane.
-Mówię to, co myślę, ale jak już o tym wspomniałaś, to nie obraziłbym się, gdybyś trochę się ruszyła haha.

*****

-Nie dam już rady - mruknęła Ashley odsuwając od siebie miskę z sałatką. Napiła się soku, po czym odstawiła go na stół i opadła na krzesło łapiąc się za brzuch.
-Nie zjadłaś nawet połowy, Ash - odrzekł Louis spoglądając ukradkiem na Harry'ego, który stał w kolejce z zamiarem zamówienia sobie chłodnego napoju.
-Nie mam apetytu.
-Ty nigdy go nie masz.
-Lou... 

-Martwię się o ciebie, Ashley.
-Niepotrzebnie- odparła, posyłając mu pokrzepiający uśmiech.- Jest gorąco, więc nie chce mi się jeść. Poza tym dużo zjadłam na śniadanie, potem wypiłam sok pomarańczowy i teraz jestem napchana. Gdzie podziała się reszta?- spytała, próbując zmienić temat.
-Jak wychodziłem z pokoju to Liam się kąpał, Zayn gdzieś zniknął, a Lily i Niall jeszcze nie wrócili z plaży.
-Um, sądzisz, że między Niallerem a Liliane coś jest?
-To znaczy?
-No wiesz, wszędzie ze sobą chodzą, mają przed nami tajemnice i w ogóle.
-Myślę, że po prostu się przyjaźnią. Gdyby byli razem to pewnie by nam o tym powiedzieli.
-Nie wydaję mi się, Lily jest strasznie skryta i takie rzeczy lubi trzymać w tajemnicy.
-Jeśli chcesz to mogę w środku nocy wbiec do ich pokoju, żeby zobaczyć co robią.
-Może lepiej nie- zaśmiała się Ashley.

*****

Lily właśnie skończyła suszyć włosy, gdy na korytarzu usłyszała podniesione głosy i dźwięki świadczące o szamotaninie. Po chwili drzwi do jej pokoju otwarły się i ktoś został wepchnięty do pomieszczenia, a gdy chciał się z niego wydostać, zatrzasnęły się z hukiem. Zaskoczona dziewczyna stała na środku pokoju i patrzyła na nieproszonego gościa. 

-Niall, otwórz te cholerne drzwi!- krzyknął Zayn szarpiąc za klamkę, jednak to było na nic, ponieważ Irlandyczk już dawno przekręcił klucz w zamku. Gdy brunet zrozumiał, że krzyki mu nie pomogą, uspokoił się i powoli obrócił w stronę szatynki, patrząc na nią przepraszającym wzrokiem.

-Co ty tu robisz?

-Ja...um, to wszystko przez Nialla. Zamknął nas tu i nie wypuści dopóki ze sobą nie porozmawiamy. 

-No to świetnie- odparła zdenerwowana dziewczyna opadając na łóżko.- Nie mogłeś go powstrzymać? 

-To nie moja wina- warknął Zayn.- Wziął mnie z zaskoczenia. Zresztą nieważne, po prostu wyjdę na balkon i posiedzę tam.

-Możesz tu zostać, jeśli chcesz.

-Nie, jeszcze ci zabiorę zbyt dużo powietrza czy coś - odrzekł z wyraźnie słyszalną ironią w głosie, brunet. 

-O co ci chodzi, co?- spytała Lily, opierając dłonie na biodrach.- Unikasz nas, na obiad schodzisz wtedy, gdy my skończymy go jeść, a nocami włóczysz się po dyskotekach. 

-Ach, teraz to ja was unikam? To ty od urodzin Ashley nie odezwałaś się ode mnie nawet słowem i za każdym razem, gdy mnie widzisz, uciekasz lub odwracasz wzrok!

-Najwyraźniej mam powód.

-Można wiedzieć jaki? 

-Och, nie udawaj, że nie wiesz. To nie ja powiedziałam, że cię kocham. 

-Rozumiem, że miałem trzymać to w tajemnicy, tak? Udawać, że jesteś dla mnie zwykłą przyjaciółką.

-Tak byłoby prościej. 

-Dla ciebie tak, ale dla mnie nie.

-Właśnie dla ciebie. Zrozum, że my nie możemy być razem.

-Dlaczego? Podaj mi choć jeden logiczny powód. 

-Ja po prostu nie zasługuję na miłość. 

-Nie ma na świecie osoby, która nie zasługuję na miłość, Lily.

-Ja nią jestem, Zayn. Ściągam na moich bliskich same nieszczęścia. Nie nadaję się do dłuższych przyjaźni, a co dopiero związków.

-Nie bądź taką egoistką do cholery! Dlaczego nie możemy spróbować? Przecież to nic nas nie kosztuje! Nie uda nam się, okej. Uda, jeszcze lepiej! 

-Nie jestem egoistką. Przejmuję się wszystkimi wokół, a o sobie myślę na samym końcu. To nie moja wina, że...

Jej wypowiedź przerwały usta Zayna napierające na jej własne. Jego dłonie znalazły się na tali szatynki, przyciągnął ją do siebie i pogłębił pocałunek. Jej ręce owinęły mu się na karku, a palce wplątały w czarne włosy. Z czasem ich usta zaczęły ze sobą współpracować. Lily delikatnie przejechała językiem po jego wargach. Odpłacił się jej tym samym, po czym wsunął język w jej rozchylone wargi.

Nagle oderwali się od siebie.

Oboje ciężko oddychali, próbując nabrać jak najwięcej powietrza. 

Zayn delikatnie splótł dłonie na dole jej pleców, a ona oparła czoło o jego obojczyk i poprzez liczenie do dziesięciu, próbowała uspokoić swoje szybko bijące serce.

Na próżno. 

~

-Możemy teraz normalnie porozmawiać?- spytał szeptem Zayn, po kilkudziesięciu sekundach nieruszania się z miejsca. W odpowiedzi objęła go mocniej i czuła, jak w tym serdecznym uścisku jej ostre kanty łagodnieją i wpasowują się w jego ubytki i niedostatki. 

Nagle chłopak podniósł ją i pozwolił opleść nogi wokół swoich bioder. Zrobił kilka kroków, usiadł na łóżku po czym posadził ją na swoich udach i mocno do siebie przytulił.

-Jeśli chcesz, to powiedz mi wszystko, co leży ci na sercu. Jeśli nie, zrozumiem.

-Od czego mam zacząć?- spytała po chwili mocniej się w niego wtulając.

-Od początku? Myślę, że tak będzie najprościej.

-Ugh, to nie jest dla mnie proste, więc jeśli przez dłuższy czas nie będę nic mówić to siedź i czekaj, dobrze?

-Nie ma sprawy.

-Wszystko zaczęło się od Jamesa, z którym poznałam się na jednym z tych motocyklowych zlotów, który odbywał się niedaleko Londynu. Wymieniliśmy się numerami, pisaliśmy ze sobą, a z czasem staliśmy parą. Na początku wszystko było okej. Imprezy, mini randki i tak dalej. Potem zaczęły się kłótnie. Nawet nie pamiętam, o co w nich chodziło. Miał na pieńku z rodzicami, więc wyżywał się na mnie, a ja, zamiast mu pomóc, jeszcze dokładałam zmartwień. Nie raz wyzywaliśmy się od najgorszych. Nade wszystko jednak kochałam jego słowa. To, jak do mnie mówił, dzielił się ze mną wszystkimi myślami i uczuciami. Rozmowa z nim była tym, czego potrzebowałam najbardziej. Od zawsze wiedziałam, że mogę mu powiedzieć wszystko. Był dla mnie oparciem, najwspanialszym przyjacielem, wiernym słuchaczem, pierwszą prawdziwą miłością. A potem wszystko się zawaliło- przerwała, próbując uspokoić wstrząsające nią łkanie. Wzięła pięć głębszych oddechów i kontynuowała.- To było na początku marca. Śnieg ledwo zdążył stopnieć, a ci szaleńcy już otwarli sezon na te pieprzone motory. Dave zorganizował imprezę, na którą oczywiście nas zaprosił. W końcu byliśmy jego najbliższymi przyjaciółmi. James miał przyjechać po mnie koło 20. Mówiłam mu, żeby wziął taksówkę, bo na drodze jest wciąż niebezpiecznie, ale on nie chciał mnie słuchać.

Cholerny uparciuch.

Pamiętam, że tego wieczoru usłyszałam w radiu, żeby nie wychodzić z domu, ponieważ zbliża się potężna burza. Napisałam mu smsa błagając go, żeby na siebie uważał. Powiedział, że właśnie wyjeżdża i żebym cierpliwie czekała, bo mnie kocha. 

Ósma już dawno minęła, a jego wciąż nie było. Siedziałam w salonie i nasłuchiwałam czy przypadkiem nie słychać warkotu jego motoru.

Nic, cisza.

Ashley próbowała mnie pocieszyć. Mówiła, że może coś go zatrzymało. Przecież mógł czegoś zapomnieć z domu i pewnie jest już w drodze.

Przeczucie mówiło mi, że coś jest nie tak.
W końcu ktoś zapukał do drzwi. Otworzyłam je i zobaczyłam kilku jego znajomych. Czułam, że stało się coś złego. Spojrzałam na nich pytająco, lecz dopiero po długim czasie, któryś odważył się cokolwiek powiedzieć. Rozumiałam co piąte słowo. Za szybka jazda, motor, hamulce, wypadek, szpital. Osunęłam się na ziemie. Nic do mnie nie docierało, czułam się w jak w transie. Słyszałam jakieś wrzaski i dopiero wtedy, gdy poczułam, że ktoś mnie obejmuje, zorientowałam się, że to ja krzyczę. Zawieźli mnie do szpitala. Na tym pieprzonym korytarzu spędziliśmy kilka godzin. Potem wyszedł lekarz i tak po prostu pokiwał przecząco głową. On umarł Zayn, rozumiesz? Umarł. Zostawił mnie.

Wiesz, czasami boli cię tak, że nie możesz wytrzymać. Pragniesz odciąć się ot tego wszystkiego. Od bólu, cierpienia i tego zwykłego braku przynależności do kogoś. Do kogoś ważnego. Istniejesz, bo istniejesz, ale to nie jest to, co kiedyś. Poruszasz się, ale nie sprawia ci to żadnego przyjemności. Jest ci obojętnie czy zaśniesz na podłodze, czy na łóżku, czy będziesz miał poduszkę, czy zimne kafelki pod sobą. Czy na niebie są gwiazdy, czy nie. Czy jutro wzejdzie słońce, czy nie. Istniejesz, bo istniejesz, ale nie ma dla ciebie nic ważnego. Jedyne, czego pragniesz, to spokoju i zapomnienia. No może jeszcze mocnego przytulenia. Poczucia czyjegoś ciepła przez chwilę. Chwilę.
 Teraz mnie rozumiesz? Nie chcę się z nikim wiązać, ponieważ boję się, że ten ktoś na tym ucierpi. Że ja na tym ucierpię. Raz przeszłam przez takie coś i za drugim razem już mi się nie uda. Wtedy w szpitalu, gdy na ciebie wpadłam, ja... znów poczułam zapach Jamesa, wiesz? Pachniesz zupełnie tak samo jak on kiedyś.
-Pozwól, że ja teraz coś powiem, dobrze?- spytał Zayn lekko głaskając dziewczynę po plecach. Gdy kiwnęła głową, kontynuował.-Nie chcę, żebyś była ze mną z przymusu. Wiesz już, co do ciebie czuję i jeśli ty chociaż w połowie odwzajemniasz to uczucie, to zgódź się na bycie ze mą. Nie wiem co z tego wyjdzie, ale obiecuję ci, że zrobię wszystko, żebyś już nigdy tak nie cierpiała. Nie mam zamiaru na ciebie naciskać. Po prostu powiedz mi co zdecydowałaś, gdy już będziesz na to gotowa. Daj mi jakiś znak, cokolwiek. Na pewno zrozumiem, a jeśli nie, to przynajmniej spróbuję.
Liliane tylko kiwnęła głową w geście potwierdzenia po czym ułożyła głowę w zagłębieniu jego szyi i mocno się do niego przytuliła.
-Um, Zayn- rzekła niepewnie.
-Tak?
-Chyba ubrudziłam tuszem twoją koszulkę- zachichotała.
-Co zrobiłaś?!-zawołał Zayn ze słyszalną udawaną złością.- To jedna z moich ulubionych!
-Odkupię ci- odrzekła, wystawiając mu język.
-Nie musisz- odpowiedział lekko pstrykając ją w nos.- Idziemy coś zjeść? Z tego co wiem to nawet nie byłaś na obiedzie.
-Chętnie, tyle że najpierw muszę się wykąpać, a co najważniejsze - zmyć z twarzy pozostałości makijażu haha.
-Oj tam, wcale nie wyglądasz tak źle.
-Wiesz skąd wiem kiedy kłamiesz?
-Um, skąd?- spytał niepewnie.
-Ruszają ci się nozdrza haha!
-Nieprawda!- zaprzeczył Zayn łapiąc się za nos.

***** 

-Kto dzwonił?- zapytała Ashley widząc, że Harry skończył już rozmawiać. 

-Louis, pytał się czy idziemy z nimi na miasto.

-I co powiedziałeś?

-Że zostaniemy w pokoju, bo źle się czujesz, a ja wolę posiedzieć z tobą.

-Dobrze wiesz, że możesz z nimi iść, Harry. Bolący brzuch i lekkie osłabienie to jeszcze nie koniec świata. Nie chcę, żebyś psuł sobie przeze mnie wakacje.

-Nie gadaj bzdur- odparł delikatnie głaszcząc ją po policzku.- Gdyby nie ty, to nawet nie wybrałbym się na tą wyspę. Wolę pooglądać sobie z tobą telewizję niż iść do klubu i się schlać. Poza tym martwi mnie to twoje złe samopoczucie. 

-Niepotrzebnie. Wszystko jest w jak najlepszym porządku. Musiałam złapać jakiegoś wirusa, do jutra pewnie mi przejdzie. 

-Jesteś pewna? Może powinnyśmy pójść do jakiegoś lekarza? Mogę poszukać czegoś na internecie. 

-Nie chcę żadnego lekarza. Jeśli koniecznie chcesz mi potowarzyszyć to załatw jakiś dobry film i pozwól mi się do siebie przytulić. Nic więcej mi nie potrzeba - odrzekła skradając na jego ustach szybki pocałunek.

***kilka dni później*** 

-Mówiłem ci, żebyś nie wchodziła do wody bez butów- mruknął Zayn pozwalając Lily opleść swoje nogi wokół jego bioder. 

-Ałć, uważaj na stopę- syknęła szatynka łącząc dłonie przed jego szyją.- To nie moja wina, że nadepnęłam na to coś. 

-Gdybyś chociaż raz mnie posłuchała, to teraz mogłabyś normalnie iść, a ja nie musiałbym cię nieść. 

-Nie mów, że ci się to nie podoba- szepnęła delikatnie przygryzając płatek jego ucha. 

-Możesz przestać mnie rozpraszać? 

-To cię rozprasza?- spytała lekko muskając opuszkami palców jego kark. 

-Tak -odparł przez zaciśnięte zęby. 

-A to?- zapytała, po czym zaczęła zostawiać delikatne pocałunki wzdłuż linii jego kręgosłupa. 

-Lily...

-Okej, już przestaję haha. 

**********

Zaskoczeni/zdziwieni? A może wiedzieliście co się wydarzy? W każdym bądź razie mam nadzieję, że rozdział 17 chociaż trochę wam się podoba. Do końca opowiadania nie zostało nam zbyt wiele, więc bardzo proszę o zostawianie swoich głosów w ankiecie. Przepraszam, że rozdziału nie było ponad miesiąc. Miałam tyle roboty, że nie znalazłam czasu na napisanie go wcześniej. Jeśli ktoś chciałby czasem porozmawiać to zapraszam do okienka gg, które znajduję się pod ankietą :) + przepraszam za ewentualne błędy.
PRZYPOMINAM O CHARACTER ASKS
NIE DODAM KOLEJNEGO ROZDZIAŁU BEZ PRZYNAJMNIEJ 15 KOMENTARZY X

Szesnasty."Każde cierpienie ma sens."

-Na samą myśl o tak długiej podróży robi mi się niedobrze - mruknęła Lily opadając na łóżko.
-Nigdy nie latałaś? - spytał Niall siadając obok niej. Wyciągnął z kieszeni batonika i po rozerwaniu opakowania, wziął pierwszy gryz.
-Latałam.
-No to o co chodzi?
-Będąc w samolocie nie czuję się pewnie. Zawsze boję się, że nagle maszyna ulegnie awarii i wszyscy rozbijemy się w jakimś lesie albo co gorsza, na bezludnej wyspie.
-Oj tam, przesadzasz - odrzekł blondyn mnąc papierek po wafelku.- Weźmiesz środki nasenne i pójdziesz spać. Podróż szybciej ci zleci.
-To jest prawie 16 godzin, Niall.
-No to poczytasz sobie książkę, posłuchasz muzyki albo porozmawiasz ze mną, swoim najlepszym przyjacielem - odpowiedział uśmiechnięty chłopak dumnie wypinając pierś do przodu.
-Nie schlebiaj sobie - zaśmiała się szatynka.
-Chyba teraz nie zrezygnujesz, co?- zapytał niepewnie.
-Nie uważasz, że jest na to trochę za późno? Lot mamy za dosłownie kilka godzin. Poza tym oglądałam na internecie zdjęcia z tej wyspy i umm, jest wspaniała haha.
-Właśnie takiej odpowiedzi oczekiwałem - odpowiedział blondyn kładąc się obok Lily.-Wiesz, ostatnio rozmawiałem z Zaynem i...
-Zawsze musisz psuć mi humor, prawda?-spytała obracając się na prawy bok, by lepiej widzieć przyjaciela.-Nie chcę o nim rozmawiać, Niall.
-Możesz wyjaśnić mi dlaczego?
Lily spuściła głowę po czym zaczęła wykręcać palce, które nagle stały się najbardziej interesującą rzeczą w tym pokoju. Po chwili odpowiedziała, próbując powstrzymać drżący głos:
-Dobrze wiesz, że nie zasługuję na to, aby ktoś mnie kochał.
Niall złapał ją za podbródek, tym samym zmuszając ją do podniesienia głowy. Spojrzał w jej zielone oczy, w których nie zobaczył niczego, oprócz przerażającej pustki.
-Nigdy więcej tak nie mów, dobrze? Nie możesz przekreślać swojego życia przez jedno wydarzenie, na które nawet nie miałaś wpływu! To nie była twoja wina, więc przestań się wreszcie obwiniać. Musisz podnieść się z ziemi, otrzepać tyłek i iść dalej - oznajmił blondyn spoglądając gniewnie na szatynkę. Ta dziewczyna była dla niego cholernie ważna, dlatego bał się, że ją straci. Musiał zrobić coś, co przekonałoby ją do Zayna, lub do jakiegokolwiek chłopaka, który kiedykolwiek stanąłby na jej drodze. W jego głowie powoli rodził się szatański plan, po raz kolejny spojrzał na Lily ocierającą samotną łzę spływającą po jej bladym policzku, po czym przytulił ją, składając przy tym obietnicę mówiącą, że wszystko będzie dobrze.

*****

-Którą spakować?- spytała Ashley na zmianie przykładając do siebie dwie zwiewne sukienki na ramiączkach. 

-Nie za dużo tych ciuchów?- odrzekł Harry spoglądając na ciągle rosnącą kupę ubrań, przygotowaną do spakowania. 

-Przecież jedziemy tam na prawie dwa tygodnie, nie będę ciągle chodzić w tych samych ubraniach! 

-Weź zieloną- mruknął wracając do przeglądania stron na laptopie. 

-Hmm, chyba zabiorę obydwie. Pewnie będzie strasznie ciepło, a spodenki nie są zbyt dobrym rozwiązaniem na taką pogodę- szepnęła bardziej do siebie, niż do szatyna leżącego na łóżku.- Spakowałeś się już? 

-Yhmy. 

-Co jest?

-Hmm?

-No nie hmm- odburknęła dziewczyna tworząc z palców cudzysłów w powietrzu - tylko co ci jest. Od samego rana chodzisz jakiś naburmuszony, nie odzywasz się i siedzisz tylko przed tym laptopem. 

-Jestem zmęczony, Ash. 

-Jeśli nie chcesz jechać ze mną na te wakacje to mi o tym powiedz już teraz, bo potem będzie za późno. 

-Możesz tu podejść?

-Co?

-No chodź - powiedział wyciągając w jej stronę dłoń. Ashley niepewnie ją złapała po czym podeszła do łóżka i powoli na nie weszła. Harry odłożył laptopa na bok, złapał dziewczynę za biodra i jednym sprawnym ruchem posadził ją na swoich udach.- Wakacje z tobą to coś, o czym marzę od dłuższego czasu. Po prostu jestem zmęczony całym tym zamieszaniem związanym z nimi. Chcę już tam być, kąpać się w basenie, opalać się na plaży i pić chłodne drinki. Nie wyobrażam sobie, żeby mogło cię zabraknąć przy moim boku- oznajmił przyciągając ją do siebie. Kosmyk włosów, opadający na jej policzek, założył za ucho i obdarował ją delikatnym pocałunkiem, jakby w obawie, że mogłaby się rozsypać na miliony małych kawałeczków.

***** 

-Przecież zarezerwowaliśmy cały przedział, nie możecie nagle wsadzać nam tu jakichś obcych ludzi!- oburzył się Louis. 

-Musiała zdarzyć się jakaś pomyłka, panie Tomlinson. W tym momencie nie jestem w stanie nic zrobić. Samolot jest załadowany po same brzegi, więc nie możemy zaproponować im innego miejsca. Zażalenie może pan złożyć do...

-Gówno mnie obchodzi pańskie zażalenie! Skoro zapłaciłem tak dużą cenę za vipowską klasę, to wymagam prywatności i spokoju, czy to tak wiele? 

-Daj spokój, Lou. To nie jego wina - wtrącił się Liam. Wysłał przepraszające spojrzenie do mężczyzny po czym pociągnął przyjaciela za rękę, zmuszając go do zajęcia miejsca.

-Niepotrzebnie mi przeszkodziłeś. W końcu jakoś bym to załatwił.
-Ależ oczywiście. Tyle, że przed tym wystraszyłbyś resztę pasażerów, którzy w momencie opuściliby samolot.
-No i bardzo dobrze. Przynajmniej zrobiliby miejsce dla naszych nieproszonych gości - odburknął.
-Co jest?- spytał Zayn siadając naprzeciwko przyjaciół.
-Jacyś ludzie wepchali nam się do przedziału.
-Jacy ludzie?- zapytał brunet rozglądając się po pomieszczeniu.
-No ci, którzy siedzą koło przejścia do niższej klasy. Ślepy jesteś czy jaki?
-Ale tam nikogo nie ma.
-Jak to nie - odpowiedział wychylając się z siedzenia. Widząc, że miejsca zajmują tylko jego znajomi, dodał.-Przecież jeszcze przed chwilą tu byli.
-Najwyraźniej wystraszyłeś ich swoimi krzykami- zaśmiał się Liam.
-Bardzo śmieszne, Li. Normalnie pękam ze śmiechu- odpowiedział obrażony Lou wciskając się w siedzenie.

***** 

-Nigdzie nie idę, Niall - oznajmiła Lily krzyżując ręce na piersi. 

-Masz zamiar spędzić całą podróż w samotności?

-Jeśli mnie opuścisz, to tak.

-Nie bierz mnie na litość- zaśmiał się chłopak pstrykając szatynkę w nos.- Odepnij te cholerne pasy i chodź do chłopaków. 

-A kto tam siedzi?

-Louis, Zayn i Liam. 

-A Ashley i Harry?

-Śpią. 

-O właśnie, dobry pomysł. Ty idź do chłopców, a ja się zdrzemnę, okej? 

-Nie - odrzekł Niall podnosząc się z siedzenia. Mimo sprzeciwów dziewczyny odpiął jej pas, po czym złapał ją za rękę i pociągnął w stronę trójki przyjaciół wpatrzonych w swoje karty do gry. 

***** 

-Wow- wyszeptała Ashley zatrzymując się przy wyjściu z samolotu.
-Co jest kurde- mruknęła Lily niechcący wchodząc w siostrę. Podniosła głowę do góry i szeroko otworzyła oczy.- O matko.
-Drogie panie- zaczął Louis- witajcie na Arubie.
-Żartujesz sobie, tak?- zapytała Liliane schodząc po schodach.
-Niby czemu?
-Ugh, jest tu zbyt pięknie. Oglądałam zdjęcia przedstawiające tą wyspę, ale one są niczym w porównaniu do tego widoku.
-To dopiero początek, jeszcze nie widziałaś wszystkiego - odparł Lou mrugając porozumiewawczo do chłopaków.- No to co, łapiemy taksówkę i jedziemy do hotelu?

***** 

-Mamy do dyspozycji dwa dwuosobowe pokoje i jeden, który bez problemu pomieści trzy osoby. Jak się dzielimy?- zapytał Liam.

-Harry i ja bierzemy ten mniejszy - oznajmiła Ashley zabierając od chłopaka klucz. 

-Opuszczasz mnie?- spytała Lily ostentacyjnie układając usta w podkówkę.

-Ja cię przygarnę- zaśmiał się Niall przyciągając szatynkę do uścisku.- Oczywiście jeśli chcesz. 

-Nie, nie chcę. Wolę dzielić łóżko z tymi zakochańcami, wiesz?

-Czyli wychodzi na to, że muszę użerać się z Zaynem i Lou- zaśmiał się Li.- Spotkajmy się tutaj za jakąś godzinę. Pójdziemy na miasto i rozejrzymy się po okolicy, okej?

Przyjaciele tylko kiwnęli głową w porozumiewawczym geście po czym ruszyli w stronę windy znajdującej się koło recepcji. Pozostali goście mieszkający w hotelu mogli jeszcze usłyszeć mruczącego pod nosem Louisa, zanim żelazne drzwi zasunęły się z cichym trzaskiem. A może to był tylko szum wiatru wpadający przez niedomknięte okno?

***** 

-Szkoda, że Liam nie wspomniał o jednym łóżku, gdy informował nas o pokojach- rzekł Niall lekko drapiąc się po głowie. Odłożył walizki na bok, po czym podszedł do balkonu z zamiarem otwarcia drzwi. 

-Och, nie histeryzuj. Wstydzisz się ze mną spać?- spytała Lily zsuwając z obolałych stóp czarne conversy. 

-Raczej chodziło mi o to, że ty będziesz miała z tym jakiś problem- odparł blondyn lekko się rumieniąc. Otworzył na oścież szklane drzwi, a następnie przeszedł przez próg. Stanął gołymi stopami na zimnych płytkach, które dziwnym sposobem łagodziły ich ból i spojrzał na ogromną plażę ciągnącą się na długości kilku kilometrów. Wziął głęboki oddech napawając się świeżym powietrzem, a przez jego głowę przeleciała myśl mówiąca o tym, że tylko tego brakowało mu do pełnego szczęścia. 

*****

Powietrze było parne i gorące, przepełnione alkoholem i zabawą. Ludzie byli spokojni. Nikt się nigdzie nie spieszył. Wiele osób sączyło swoje drinki nad brzegiem morza, inna ich część siedziała w barach rozmawiając głośno.

Drobna szatynka mocno trzymała rękę swojego chłopaka. Ich spojrzenia skrzyżowały się. To była jedna z tych nocy gdy czujesz, że coś się wydarzy. Zielonooki chłopak uśmiechnął się lekko i zanurzył stopy w ciepłej wodzie. Nadal nie spuszczał wzroku z dziewczyny. Była taka piękna w świetle księżyca. Dzięki morzu jej niebieskie tęczówki miały jeszcze większą głębie. Długie włosy kaskadami opadały na jej wątłe ramiona.

Ruszyli w drogę, do swojego hotelu znajdującego się niedaleko pleży, gdzie spędzali razem pierwsze wakacje.Weszli do przedpokoju. Dziewczyna zdjęła skórzaną kurtkę i rzuciła ją w kąt pokoju. Przeszła do sypialni dotykając opuszkami palców każdej napotkanej rzeczy. Nie była zmęczona, pijana czy smutna. Była szczęśliwa, nieświadoma tego co może stać się za chwilę. Harry odgarnął swoje loki i wciągnął powietrze. Denerwował się.

Powolnym krokiem udał się za dziewczyną. Siedziała na łóżku. Uwielbiał w niej każdy detal. Nigdy nie czuł się tak cudownie. Miłość była pełna tajemnic, odurzająca, nie znająca granic. Podszedł do niej i popatrzył jej w oczy. Nie odzywali się przez dłuższą chwilę, dopóki dziewczyna nie zaczęła rozpinać guziczków jego koszuli. Robiła to stanowczo, lecz z dozą delikatności. Gdy odpinała ostatni element zsunęła koszulę na ziemię i przejechała palcami po jego torsie. Zdobił go wielki motyl, w czarno - białych kolorach. Westchnęła lekko, zachwycona. Podniosła wzrok i napotkała piękne zielone tęczówki. Przybliżyła twarz i ucałowała lekko jego wargi. Chłopak oddał pocałunek jednocześnie odpinając suwak od jej karmelowej sukienki.

Opadła lekko na podłogę, wydając przy tym charakterystyczny szelest. Wszystko było magiczne, takie jak sobie wymarzyła. Białe łóżko, szum fal, on. Nie czuła strachu. Była z człowiekiem któremu ufała, którego kochała i z którym chciała spędzić resztę życia.

Harry pozbył się dolnej części garderoby zostawiając na sobie tylko bokserki. Spojrzał na dziewczynę zachwycając się tym co ujrzał. Jej cera był blada, prawie, że przeźroczysta. Malinowe, pełne wargi, tylko zachęcały do pocałunków. Zarumienione policzki dodawały jej delikatności. Westchnęła lekko zniecierpliwiona. Ujął jej twarz w dłonie i spojrzał głęboko w oczy.

-Jesteś pewna? - Spytał delikatnie, odgarniając z jej czoła kosmyk włosów.
-Tak - odszepnęła, jednocześnie kiwając głową.

Wziął głęboki wdech i zjechał rękoma wzdłuż jej ramion po czym odpiął koronkowy biustonosz. Zsunął ramiączka i zdjął go z dziewczyny. Przejechał opuszkami palców po delikatnej skórze brzucha i ucałował prawą pierś. Ona zahaczyła o gumkę od jego bokserek i zdjęła je, rzucając za siebie. Oboje zaśmiali się głośno. Przytulił ja mocno i wdrapali się pod kołdrę. Chłopak całował każdy skrawek jej ciała. Dotarł do brzucha po czym zębami zsunął ostatnią część jej garderoby. Ucałował uda, wrócił na górę i potarł swój nos o jej.

Ich gorące ciała stykały się ze sobą przy każdym pocałunku. Posadził ją na sobie delikatnie wsuwając się w jej wnętrze. Zaczął powoli, tak aby nie sprawić jej bólu. Mimo tego dziewczyna wydała z siebie cichy jęk, a na jej policzku pojawiła się łza.

-Ash, mogę przestać - powiedział czule, wychodząc z niej powoli.
-Nie. Jest dobrze - odpowiedziała stanowczo łapiąc go za ramiona.

Po pewnym czasie ich ruchy stały się płynniejsze, a ból całkiem ustał. Kołysali się lekko w mocnym uścisku co chwila szepcząc swoje imiona. Harry mocno ściskał talię dziewczyny, tak jak by się bał, że zaraz ją straci. Zaś ona mocno oplotła go nogami, aby czuć go w pełnej okazałości. Wiedziała, że zaraz osiągnie szczyt. Wystarczyło jeszcze jedno pchnięcie. Chłopak wykonał pewny ruch a plecy dziewczyny wygięły się w łuk. Złapała prześcieradło i ścisnęła je mocno w tym samym momencie kurcząc palce u stóp.

Harry doszedł niewiele później, całując jej piersi i dekolt, zostawiając po sobie malinki. Opadli na łóżko, przykrywając się kołdrą i wpatrywali się w swoje oczy przez dłuższą chwilę. Złożyła pocałunek na jego rozgrzanych ustach i schowała głowę w zagłębieniu jego szyi. Wystarczyła chwila, aby oboje odpłynęli do krainy Morfeusza.

**********

Co wy to czytacie świntuchy! A tak na poważnie, to przepraszam, że tyle musieliście czekać na nowy rozdział. Zdaję sobie sprawę, że nie jest on idealny, a nawet dobry, za co przepraszam. Czekają nas jeszcze dwa (?) rozdziały + epilog. Nie wiem kiedy dodam coś nowego, ponieważ mam teraz strasznie dużo nauki i to ją, chcąc nie chcąc, muszę stawiać na pierwszym miejscu. Byłoby mi miło gdyby ktoś do mnie czasem napisał i choć chwilkę ze mną pogadał. Uprzedzam, że nie gryzę! Co powiecie na to, żebym zaczęła pisać nowe opowiadanie? A może powinnam kontynuować stare? Na razie jeszcze nic nie zdecydowałam, więc jeśli macie jakieś propozycje to możecie się nimi ze mną podzielić poprzez komentarz czy ankietę :)
PRZYPOMINAM O CHARACTER ASKS
NIE DODAM KOLEJNEGO ROZDZIAŁU BEZ PRZYNAJMNIEJ 25 KOMENTARZY X

Piętnasty."Bądź dla mnie kimś, kogo nigdy nie miałam."

-Te balony zawieście trochę wyżej - zawołała Lily do Nialla i Zayna, którzy właśnie próbowali udekorować salon, gdzie miała odbyć się impreza urodzinowa z okazji osiemnastych urodzin Ashley.
-Sama sobie je zawieś - mruknął pod nosem blondyn próbując uporać się z kolorowymi wstążkami, które ciągle spadały na podłogę.
-Słyszałam! - krzyknęła szatynka wchodząc do kuchni.- Czemu nie jesz? Nie smakuje
ci?- zapytała widząc, że Ash nawet nie tknęła swojego śniadania.
-Nie, jest w porządku. Po prostu od jakiegoś czasu zwracam prawie wszystko co zjem i jakoś nie mam ochoty po raz kolejny przez to przechodzić.
-Czemu wcześniej mi o tym nie powiedziałaś? Może powinnyśmy się udać do twojego lekarza.
-Nie chciałam ci zawracać głowy. To pewnie jakieś zatrucie czy coś, w końcu ostatnio tyle we mnie wpychacie, że szok. Najwyraźniej mój żołądek jeszcze się do tego nie przyzwyczaił - odrzekła Ashley lekko się uśmiechając. - Nie przejmuj się, przejdzie mi.
-No dobrze, ale jeśli mdłości będą się nasilać, to masz mi o tym powiedzieć, okej?
-Okej, o której przyjedzie mama?
-Nie jestem pewna. Powiedziała, że wpadnie tylko na chwilę, przywiezie nam jedzenie i leci do Sztokholmu czy gdzieś, już nie pamiętam.
-Daj mi znać jak już będzie, chcę się z nią pożegnać. A teraz, jeśli pozwolisz, pójdę do siebie i utnę sobie krótką drzemkę, przez te mdłości nie spałam pół nocy.
-No idź, idź staruszko, później cię obudzę.- zaśmiała się Lily zwijając z talerza kanapkę.

***** 

-David i Rose też przyjdą. Kogo zapomnieliśmy zaprosić?- spytał Liam patrząc na listę leżącą na stole. 

-A Nina?- zapytał Harry wkładając brudną szklankę do zmywarki. 

-Co z nią?- odrzekła Lily ze zdziwieniem patrząc na chłopaka. 

-No zaprosiliście ją?

-Chyba sobie żartujesz.

-W żadnym wypadku. To jest moja dziewczyna i chcę żeby była na tej imprezie.

-Wybacz, ale nie obchodzą mnie twoje zachcianki. Już raz powiedziałam, że nie chcę jej widzieć w swoim domu i jak dotąd zdania nie zmieniłam, więc nie rozumiem po co o tym w ogóle rozmawiamy. 

-Przecież nie każę ci jej kochać czy uwielbiać! Wystarczy, że zaczniesz ją tolerować. Ona nic ci nie zrobiła, a ty wciąż...

-Uważam, że nie ma sensu nadal ciągnąć tej rozmowy. Odpuść sobie.

-Albo pozwolicie jej przyjść, albo mnie już dzisiaj nie zobaczycie.

-Harry, daj spokój - wtrącił się Zayn. 

-To twoja decyzja, nikt cię tutaj siłą nie zatrzyma - odparła Lily nawet nie zwracając uwagi na bruneta. Unikała go od ostatniej, dosyć dziwnej sytuacji w szpitalu. Bała się własnych uczuć, które drzemały gdzieś głęboko w niej i tylko czekały na dobrą okazję, żeby obudzić się i zaatakować. 

-Świetnie, życzę miłej zabawy - odpowiedział wściekły Harry wychodząc z kuchni. Po chwili usłyszeli brzęk kluczy a potem trzask zamykanych drzwi. 

-Na czym to skończyliśmy?

***** 

-Wędlinę i przystawki macie na półmiskach, ale na razie schowałam je do lodówki. Sałatki musicie przełożyć do jakichś mniejszych pojemników, a picie...
-Damy sobie radę, Vicky - przerwał jej Louis - poza tym i tak tego wszystkiego nie zjemy. Nawiozłaś jedzenia jak dla całego wojska!
-Przecież nie poczęstujecie gości jakimiś świńskimi przekąskami jak chipsy i krakersy. Ach i z łaski swojej nie roznieście mi domu, dobrze? Przypilnuj ich, Liam - zwróciła się do szatyna, który stał przy blacie i nie zwracając uwagi na towarzystwo, jadł sałatkę. Podniósł wzrok na kobietę i szybko przełknął to, co akurat miał w buzi.
-Liam? Przecież to ja jestem najstarszy!- jęknął Louis.
-I przy okazji najmniej odpowiedzialny - odpowiedziała Vicky lekko klepiąc go policzku.- Pożegnam się z Ashley i już mnie nie ma. Zostaw coś dla gości, Li.

*****

-Harry'ego nie ma?- spytała Ashley rozglądając się po salonie, który powoli zaczął się wypełniać znajomymi.

-Wybrał Ninę. Przykro mi - odpowiedziała Liliane odwracając wzrok.

-Niepotrzebnie. To nie twoja wina, Lily.

*****

-Musisz sobie wreszcie kogoś znaleźć - mruknął Dave obejmując ramieniem przyjaciółkę. Od kilku godzin impreza trwała w najlepsze, ale oni woleli posiedzieć na huśtawce i spędzić ten czas w swoim towarzystwie. 

-Niby kogo?

-No chłopaka. Chyba, że zmieniłaś orientacje nic mi o tym nie mówiąc, a to by oznaczało, że nie mam już u ciebie szans - odpowiedział David ostentacyjnie układając usta w podkówkę. 

-Jesteś pijany - zaśmiała się Lily uderzając go w ramię. - I masz dziewczynę.

-Przecież wypiłem tylko troszeczkę!- oburzył się chłopak lekko chwiejąc się na boki. Gdyby nie refleks szatynki, już dawno leżałby na ziemi.-Wow, wysoko tu.

-Siedzimy na huśtawce.

-No właśnie! Słyszałem, że są strasznie zdradliwe. W jednej sekundzie jesteś w powietrzu, a w drugiej już leżysz na trawie i jęczysz, bo złamałeś rękę. 

-Okropność - odpowiedziała Lily próbując stłumić śmiech.

-Co to za chłopcy?

-Którzy?

-No ci - odparł wskazując na dwóch chłopaków stojących przy barierkach. Jeden z nich palił papierosa, a drugi zawzięcie mu coś tłumaczył.

-Ach, blondyn to Niall, a ten drugi to Zayn.

-Skądś ich kojarzę.

-Byliśmy razem nad jeziorem, mieszkają z nami. Poza tym mogłeś widzieć ich w telewizji. 

-W telewizji?

-Mają swój zespół.

-Dobra partia, w sam raz dla ciebie. Zawołajmy ich.

-Co? Nie, nie. Daj sobie...- próbowała przerwać mu Lily, jednak on już wyciągnął rękę z zamiarem przywołania chłopców.

-Ej, wy! Niall i ten drugi, chodźcie tutaj!

Zayn niepewnie spojrzał na chłopaka po czym wskazał na siebie chcąc wiedzieć czy to jego wołał, a gdy ten kiwnął głową w geście potwierdzenia, złapał Nialla za rękę i pociągnął go w stronę pary siedzącej na huśtawce. 

-No i widzisz, załatwiłem ci aż dwóch chłopców. Powinnaś być mi wdzięczna - oznajmił chłopak dumnie wypinając pierś do przodu. 

-Niall jest moim przyjacielem.

-A ten drugi? 

-Nie szukam chłopaka, Dave.

-Ale...- zaczął brunet, jednak widząc, że chłopcy już przyszli, przerwał i zeskoczył z huśtawki witając się z nimi.-Siema, jestem David, ale możecie mówić na mnie Dave.

-Zayn.

-Niall. 

Przyjaciele uścisnęli dłoń chłopakowi. Niall niepewnie spojrzał na Lily, nie wiedząc co ma robić, na co ona przewróciła oczami i powiedziała:  

-Dave, mógłbyś przynieść mi coś do picia?

-Teraz?

-Teraz.

-No okeej, ale zaraz wrócę.

-Nie wątpię - mruknęła Lily patrząc na oddalającego się chłopaka.

-Co jest?- spytał Niall siadając obok szatynki. 

-Nic, ubzdurał coś sobie. Za dużo alkoholu, wiesz jak to jest. 

~Harry~

-Widziałeś gdzieś Ashley? - spytałem Louisa, który właśnie rozmawiał z jakąś uroczą blondynką w niebieskiej sukience. Kilka minut temu wróciłem do domu z zamiarem przeprowadzenia poważnej rozmowy z szatynką, ale za cholerę nie mogłem jej znaleźć. 

-Co ty tutaj robisz?- zapytał zaskoczony chłopak przerywając rozmowę. 

Stoję, jakbyś nie zauważył. 

-Widziałeś czy nie? 

-Jakby się tak zastanowić to nie. Może jest w pokoju. 

-Okej, dzięki. 

Od razu skierowałem się w stronę schodów, co, patrząc na tłum tańczących ludzi, nie było takie proste. Szedłem z opuszczoną głową starając się nie zwracać na siebie zbyt dużej uwagi. W końcu znalazłem się na piętrze, gdzie znajdowały się sypialnie. Muzyka cichła wraz z krokami przybliżającymi mnie do pokoju Ashley. Zatrzymałem się przed nim zaciskając dłonie w pięści. 

Wdech, wydech. Dasz radę, Harry.

Zapukałem.

Pojawiła się w drzwiach z butelką w ręce. Włosy miała rozczochrane, oczy czerwone i opuchnięte od płaczu albo picia, albo Bóg raczy wiedzieć czego.

Wyglądała fantastycznie.

-Co tu robisz? - zapytała.

-Martwiłem się o ciebie.

-Przecież Lily powiedziała ci żebyś trzymał się ode mnie z daleka. 

-Mimo to przyszedłem.

-Nie powinieneś.

-Ile wypiłaś?

-Nie twoja sprawa.

Podszedłem do niej i wyjąłem butelkę z jej dłoni. To był szampan. 

-Dlaczego przyszłaś rano do mojego pokoju?

-Skąd...

-Nie spałem.

Milczała.

-Czułaś się samotna? Chciałaś pogadać?

Spojrzała mi w oczy.

-Masz pojęcie jak bardzo cię nienawidzę?

-Nie, nie mam. Pokaż mi.

Uderzyła mnie w twarz. Kiedy znów się zamachnęła, złapałem ją za rękę. 

-Puść mnie- syknęła.

Patrzyłem na nią. Stała blisko mnie, czułem jej zapach, ciepło jej ciała.

-Powiedziałam, żebyś mnie puścił.

Nie puściłem.

***** 

-Chyba czas iść spać, Dave. Już dość dzisiaj wypiłeś - oznajmiła Lily próbując podnieść chłopaka z huśtawki. 

-Pójdziesz ze mną?- zapytał z nadzieją w głosie.

-Nie mogę, muszę zająć się gośćmi. 

-Odprowadzę go- zaproponował Niall podtrzymując bruneta. 

-Na pewno?

-Tak, to żaden problem.

-Upchnij go w pierwszym lepszym pokoju- zaśmiała się Lily z powrotem siadając na ławce. 

Zayn odchrząknął, a ona dopiero po chwili zrozumiała, że zostali sami. Chciała wstać, jednak Zayn złapał ją za nadgarstek tym samym zmuszając ją do obrócenia się. Spojrzała w jego czekoladowo-zielone, pełne nadziei, oczy.

-Możemy porozmawiać?

-Nie mamy o czym.

-W takim razie nie musisz nic mówić. Wystarczy, że mnie wysłuchasz. 

-Mów.

-Chodzi o to, że... ugh, nienawidzę gadać o uczuciach. 

-Więc o nich nie gadajmy- wtrąciła Lily jednak widząc karcący wzrok Zayna, dodała- Już się zamykam.

-Może zacznijmy od tego, iż zdaję sobie sprawę z tego, że jakoś szczególnie za mną nie przepadasz. Przynajmniej było tak na samym początku, gdy się poznaliśmy. Nie wiem jak jest teraz, ciągle wysyłasz sprzeczne sygnały, wiesz? Jednego dnia normalnie ze mną rozmawiasz, żartujesz i tak dalej, a drugiego omijasz mnie szerokim łukiem. Nie żeby mi to przeszkadzało, to jedna z tych rzeczy, które najbardziej w tobie lubię. Oczywiście nie zaprzeczam, że chciałbym żeby tych cichych dni było najmniej. Wiem, że to co zaraz powiem będzie dla ciebie szokiem, w końcu nie znamy się nie wiadomo jak długo, ale chcę ci powiedzieć, że chyba się w tobie...

-Nie Zayn. Nie kończ.

-Ale jak to?- spytał zaskoczony brunet.

-Nie mów tego. Po prostu nie i już. 

-Nie mogę powiedzieć, że się w tobie...

-Nie.

-Dobrze wiesz, że muszę to powiedzieć.

-Nie, Zayn.

-Muszę.

-Proszę cię- wyszeptała szatynka podnosząc wzrok na przyjaciela. Zacisnęła wargi próbując powstrzymać łzy napływające do jej oczu.

-Chyba się w tobie zakochałem, Lily. 

-Nie, nie możesz. J-ja nie zasługuję na takie coś.

-Ale...

-Prosiłam cię żebym tego nie mówił. Wszystko zniszczyłeś, wszystko. 

-Przecież...

-Przepraszam, Zayn- wyszeptała zrywając się z miejsca. Przycisnęła dłoń do ust, tym samym zatrzymując wstrząsające nią łkanie, po czym odeszła w stronę domu. A on stał, stał i patrzył jak jego miłość odchodzi. Nawet nie próbował jej zatrzymać.

***** 

Harry przez kilka sekund wpatrywał się w Ashley. W końcu nie wytrzymał i zaatakował jej usta. Smak alkoholu połączył się z wonią miętowego cukierka, którego niedawno skończył jeść. Na początku dziewczyna próbowała go odsunąć jednak po chwili poddała się i oddała pocałunek. Delikatnie objął ją w pasie i na oślep poprowadził w stronę łóżka. Położyli się na nim po czym odsunęli się od siebie na kilka centymetrów, łapczywie nabierając powietrza.
-Nie powinniśmy tego zrobić, przecież ty masz dziewczynę- powiedziała nagle Ashley podnosząc się do pozycji siedzącej.
-Nie mam.
-Jak to nie, a Nina?
-To kompletna pomyłka. Ja... na początku chciałem być z tobą, ale nie wydawałaś się być mną zainteresowana. Potem ona się napatoczyła i jakoś tak wyszło- odparł chłopak opadając na poduszki.
-Dalej chcesz ze mną być?- zapytała niepewnie kładąc się obok niego. Harry spojrzał w jej niebieskie oczy lekko się uśmiechając.
-Nie zadawaj takich głupich pytań - odpowiedział całując ją w czoło. Przyciągnął ją do siebie, objął ramieniem i mocno przytulił.- Możesz mi teraz powiedzieć o co chodzi Lily?
-To znaczy?
-No ta akcja w szpitalu.
-Ugh, chodzi o to, że tak naprawdę nie wylądowałam w szpitalu przez anemię, tylko przez...
-Przez co, Ash?
-Mam anoreksję, Harry.
-A-ale, jak to. O czym ty do mnie mówisz?
-Nina kiedyś do mnie przyszła, to było na początku waszego związku. Powiedziała, że mam się od ciebie odczepić, bo z takim ciałem i wyglądem nawet nie mam u ciebie szans. Zaczęłam się odchudzać i to wyszło spod mojej kontroli. Jak już wylądowałam w szpitalu, Lily poprosiła mnie żebym wszystko jej powiedziała. Strasznie się wkurzyła, wiesz przecież jaka ona jest. Obiecała mi, że zostawi to dla siebie, ale jak zobaczyła Ninę na korytarzu to nie wytrzymała i dała jej w twarz. Chyba nie muszę dalej opowiadać,nie?
-O matko, o niczym nie miałem pojęcia.
-Skąd miałeś wiedzieć? Trzymałyśmy to w tajemnicy.
-Przecież mogłaś mi o wszystkim powiedzieć, zerwałbym z nią.
-Wydawało mi się, że jesteś szczęśliwy, więc nie chciałam psuć waszego związku.
-Tak strasznie cię przepraszam, Ash. Nie wiem co mógłbym zrobić żeby jakoś to naprawić.
Ashley podniosła się na łokciu i przybliżając głowę, połączyła ich usta w słodkim pocałunku.
-Po prostu ze mną bądź, Harry.
**********
Na początku chciałabym prosić żeby od tej pory każdy czytał notki pod rozdziałami, których, nawiasem mówiąc, nie przewiduję zbyt dużo. Jeśli wszystko dobrze pójdzie to dodam jeszcze trzy rozdziały + epilog. Nie pytajcie kiedy, bo nie wiem. Piszę, gdy mam czas, wenę i ochotę. Z prawej strony znajdziecie ankietę dotyczącą nowego opowiadania. Byłabym wdzięczna gdybyście oddali swój głos. Na starym blogu KLIK też dodałam ankietę, dotyczącą kontynuowania opowiadania. To chyba tyle, gdyby ktoś czasem chciał pogadać to zapraszam do okienka, które znajduje się po prawej stronie, gdzieś pod ankietą.
PRZYPOMINAM O CHARACTER ASKS
NIE DODAM KOLEJNEGO ROZDZIAŁU BEZ PRZYNAJMNIEJ 15 KOMENTARZY X

Uwaga!

W sumie to nie wiem czy ktoś tu jeszcze wchodzi, ale chciałabym oznajmić, że w najbliższym czasie na pewno nie dodam nowego rozdziału. Aktualnie nie mogę ogarnąć swojego życia, więc nie ma mowy o jakimkolwiek pisaniu, ponieważ ''przypadkiem'' wyładowałabym swoją złość na bohaterach, a do tego nie mogę dopuścić, prawda? Byłabym wdzięczna gdybyście oddali swoje głosy w ankiecie na tym blogu i na starym (klik) też. Co by tu jeszcze... ach, wciąż możecie zadawać pytania bohaterom i jeśli ktoś miałby kiedyś ochotę porozmawiać to zapraszam do okienka znajdującego się po prawej stronie. To chyba tyle. Życzę wesołych ferii osobom, które dopiero je zaczynają i łączę się w bólu z tymi, którzy, tak jak ja, mają je już za sobą. Trzymajcie się miśki x

Czternasty."Czy ktoś widzi mnie? Tu jestem, na dnie."

-Jak się czujesz?- spytał Louis wchodząc do sali. Przełożył gorący kubek z kawą do drugiej dłoni po czym szybko przycisnął kciuk i palec wskazujący do płatka ucha, wydobywając przy tym cichy syk.
-Już lepiej.- odpowiedziała Ashley unosząc lekko kąciki ust do góry. Obróciła się na lewy bok żeby mieć lepszy widok na przyjaciela i szczelniej okryła się kołdrą, ponieważ lekki wietrzyk wpadający przez niedawno uchylone okno, zdążył sprawić, że na jej ciele pojawiła się gęsia skórka.- Kiedy przyjdzie Lily?
-A co, już masz mnie dość?
-Nie, po prostu miała przynieść mi laptopa.- zaśmiała się dziewczyna poprawiając włosy opadające na jej twarz.
-No tak, teraz bez komputera i kontaktu ze światem nie ma życia, nie?
-Coś w tym stylu, Lou.

*****

Lily właśnie otwarła tusz z zamiarem wymalowania swoich rzęs, gdy ktoś zapukał do drzwi. Niechętnie wyszła z łazienki, zrobiła kilka kroków, po czym nacisnęła na klamkę uprzednio przekręcając klucz. 

-Gotowa?- spytał Niall opierając dłoń na framudze. 

-Jeszcze nie, wejdź.- odpowiedziała szatynka uchylając szerzej drzwi. Wróciła do łazienki z zamiarem skończenia przerwanej wcześniej czynności, a chłopak niepewnie wszedł do pokoju. 

Jego wzrok od razu powędrował do ogromnego łóżka umieszczonego pod ścianą, na której przyklejonych było mnóstwo zdjęć. Na podłodze leżało kilka pustych puszek po piwie i jakichś gazowanych napojach. Blondyn podszedł bliżej chcąc dokładniej obejrzeć fotografie, jednak jego wzrok przykuła czarna ramka postawiona na szafce nocnej. Delikatnie wziął ją do ręki spoglądając na uśmiechającą się parę. Od razu poznał Lily, która przytulała się do stojącego obok niej chłopaka, jednak on nadal pozostawał dla niego nieznajomym.

-To James.- doszedł do jego uszu cichy szept. Gwałtownie obrócił się w stronę dziewczyny posyłając jej przepraszające spojrzenie.

-Nie powinienem tego ruszać, t-to się więcej nie...

-Nic się nie dzieje, Niall.- odpowiedziała szybko szatynka delikatnie się uśmiechając. Wyciągnęła z jego dłoni ramkę, po czym odłożyła ją na miejsce.  

-Wiesz, ładny masz pokój, tylko...

-Tylko co?

-Strasznie śmierdzi tu fajkami.- odparł Irlandczyk z widocznym grymasem na twarzy. Ostentacyjnie przytknął nos dwoma palcami po czym, widząc, że dziewczyna chce go uderzyć, wybiegł z pokoju i w ekspresowym tempie zbiegł po schodach. Liliane pobiegła za nim śmiejąc się wniebogłosy i już zeskakiwała z ostatniego schodka, gdy nagle drzwi wejściowe zamknęły się z trzaskiem i do przedpokoju wkroczyła Vicky.

-Co ty tutaj robisz, mamo?- spytała zszokowana Lily wpatrując się w matkę. 

-Co ja tutaj robię?- wykrzyknęła zdenerwowana kobieta rzucając walizkę na podłogę.- Moja córka leży w szpitalu, a ty się mnie jeszcze pytasz co ja tu robię. 

-Skąd o tym wiesz?- zapytała szatynka nawet nie zwracając uwagi na chłopców, którzy w momencie pojawili się w pomieszczeniu. 

-Liam do mnie dzwonił, więc od razu skontaktowałam się ze znajomym, który pracuje na tym oddziale gdzie leży Ash i teraz wiem dosłownie wszystko. 

-Liam?!- krzyknęła Lily patrząc z wyrzutem na przyjaciela. 

-Myślałem, że Vicky o wszystkim wie. Nie chciałem żeby tak wyszło...- zaczął chłopak.

-Nie tłumacz się. Bardzo dobrze zrobiłeś. A co do ciebie Lily, to zawiodłam się. I to bardzo. 

-Zawiodłaś się? Na mnie?! 

-A niby na kim. Zostawiłam z tobą Ashley mając nadzieję, że dobrze się nią zaopiekujesz, a ty...

-No tak, jak zawsze wszystko na mnie. Przecież to ja jestem jej matką i to ja powinnam się nią zajmować. Nie ważne, że mam tylko 19 lat.

-Zawsze starałam się dać wam wszystko czego potrzebujecie, więc myślałam, że...

-To źle myślałaś, mamo. Nigdy cię przy mnie nie było. Straciłam najbliższą memu sercu osobę i potrzebowałam wsparcia, porady, czegokolwiek, ale nie, przecież ty wolałaś gotować dla jakichś pieprzonych chińczyków! 

-Jaką osobę? O czym ty mówisz kochanie?- zapytała zaskoczona Vicky szeroko otwierając oczy.

-Zostałam sama ze swoimi problemami- kontynuowała Lily nie zwracając uwagi na komentarz matki.- i nikt nie pomógł mi ich rozwiązać. Uczyłam się na własnych błędach i dalej to robię, ale przecież jestem okropną córką, która nie umie zająć się własną siostrą.

-Przecież mogłaś mi o wszystkim powiedzieć. Wystarczyło zadzwonić, przyjechałabym do ciebie nawet z drugiego końca świata...

-Przepraszam, że nie jestem tak idealna jak ty, mamo.- przerwała jej Liliane podnosząc z podłogi, przygotowaną wcześniej, torbę. Zwinęła z szafki kluczyki i wymijając matkę wyszła z domu, nawet nie oglądając się za siebie.

Szybkim ruchem ręki otwarła drzwi czarnego samochodu i wskoczyła na miejsce kierowcy. Torbę rzuciła na tylne siedzenie po czym przekręciła kluczyk tym samym odpalając silnik. Już miała zamiar wyjechać na ulicę, gdy w lusterku zauważyła, że ktoś biegnie za autem. Gwałtownie nacisnęła na hamulec w efekcie czego mocno nią wstrząsnęło. Po chwili drzwi otworzyły się i do środka wszedł Niall. 

-Dzięki, że poczekałaś.- burknął zapinając pas.  

-Trzeba było się kurwa ruszyć.- odrzekła Lily odpalając papierosa. 

-Nie musisz się na mnie wyżywać, wiesz? Nic ci nie zrobiłem.- wyszeptał blondyn odwracając się w stronę okna. Przez parę minut panowała cisza, jedynie delikatne dźwięki muzyki wydobywały się z radia. W końcu Liliane zdecydowała się ją przerwać. 

-Przepraszam, Niall. Po prostu nie mogę sobie z tym wszystkim poradzić. Ogarnia mnie taka niewyobrażalna złość, której muszę się pozbyć. Przykro mi, że trafiło akurat na ciebie. 

***** 

-Śpi?- zapytał szeptem Irlandczyk, podchodząc powoli do łóżka. 

-Tak, przed chwilą zasnęła.

-Jedź do domu i prześpij się. Jeśli mam być szczera to okropnie wyglądasz.- oznajmiła Lily z widocznym współczuciem wypisanym na twarzy. Wsunęła torbę, którą przywiozła Ashley, pod łóżko i zajęła miejsce na kanapie.-Chcesz kluczyki do auta?- spytała, widząc, że Louis zaczyna się powoli ubierać.

-Nie, zamówię taksówkę. Za jakieś pół godziny powinien przyjść lekarz, więc niech chociaż jedno z was siedzi w sali. Trzymajcie się.- odpowiedział kierując się w stronę drzwi.

***** 

-Był u ciebie Harry?- spytała Liliane odprowadzając wzrokiem Nialla, który właśnie wyszedł z sali z zamiarem udania się do bufetu. 

-Nie.- odpowiedziała Ash spuszczając wzrok.

-Pieprzony tchórz.- odburknęła szatynka podnosząc się z krzesła. Podeszła do okna i spojrzała na parking gdzie właśnie przyjechała karetka przywożąc ze sobą jakiegoś mężczyznę.

-Jak to tchórz? Co się stało?

-Nic, po prostu dałam Ninie w pysk i powiedziałam tej słodkiej parce co o nich sądzę. 

-Przecież obiecałaś mi, że o niczym im nie powiesz!

-I dotrzymałam słowa. Wszyscy myślą że masz anemię i niech tak pozostanie. 

-Niepotrzebnie z nią rozmawiałaś. 

-A co innego miałam zrobić? Przyszła tutaj i zaczęła strugać wielką panią, więc dostała za swoje. A to, że twój chłoptaś chciał ją bronić to już nie moja wina. 

-On nie jest moim chłopakiem.

-Źle zrobiłaś, że się w nim zakochałaś, Ash. Jest tyle chłopaków, a ty wybrałaś sobie akurat sławnego Harry'ego Stylesa, który ma cię w dupie. 

-Jak możesz? Wspierałam cię jak tylko mogłam, gdy tego potrzebowałaś, a ty mnie teraz jeszcze dobijasz.

-O matko, nie chciałam żeby tak to zabrzmiało.-wyszeptała Lily odwracając się w stronę siostry.

-Wyjdź.

-Ashley, to nie tak...

-Po prostu wyjdź.- powtórzyła Ashley ledwo powstrzymując łzy napływające do jej oczu.

-Ja... p-przepraszam.- odpowiedziała Liliane wybiegając z sali. 

-Ej, co jest?- spytał zdziwiony Liam mijając dziewczynę w drzwiach. Szatynka nawet nie zwróciła na niego uwagi, szła prosto przed siebie spuszczając wzrok na swoje stopy. Nagle natrafiła na jakąś przeszkodę i upadłaby, gdyby nie silny chłopak, który ją podtrzymał. Podniosły oczy i ujrzała Zayna wpatrującego się w nią z niemałym zaskoczeniem. Niewiele myśląc objęła go w pasie i mocno się do niego przytuliła. Poczuła zapach papierosa, którego zapewne niedawno skończył palić i te szczególne perfumy. Łącząc się ze sobą stworzyły mieszankę wybuchową wywołując u niej lekki wstrząs, łzy same zaczęły spływać po jej policzkach, a ona wreszcie poczuła zapach, za którym tak bardzo tęskniła. Zapach miłości. 

********** 

Wiem, że rozdział powinien pojawić się już dawno temu, ale jakoś nie mogłam się zebrać żeby go napisać. Z góry przepraszam za błędy i za zadziwiającą krótkość tego rozdziału. Uznałam, że lepiej napisać mniej i coś dodać niż zostawić was bez niczego. Nie mam pojęcia kiedy pojawi się następna cześć. Poza tym chciałabym powiedzieć, że zostało nam kilka rozdziałów + epilog, który zakończy to opowiadanie (mam nadzieję, że dotrwam to tego momentu).Ogólnie to kończą mi się ferie i jestem zrozpaczona, co u was miśki? 

PRZYPOMINAM O CHARACTER ASKS 
NIE DODAM KOLEJNEGO ROZDZIAŁU BEZ PRZYNAJMNIEJ 25 KOMENTARZY X